ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

25 Μαρ 2011

επετειακόν



Τρεις Τούρκοι τρεις γενίτσαροι και οι τρεις τον Γιάννο θέλουν
για να τον παραδώσουνε στις πύλες του Σουλτάνου.
- Σαν τι κακό του έκαμα μπρέ Τούρκοι του Σουλτάνου;
- Μα πώς δεν τώκανες κακό που δεν τον προσκυνάεις.
- Ούτε τον επροσκύνησα ούτε τον προσκυνάω
.

22 Μαρ 2011

φουστανελάδες και νεογενίτσαροι



το δεύτερο μέρος του άρθρου «μπερθ οφ α νέισιον», στο Άρδην που κυκλοφορεί




βερέμειος ιστορία του ελληνικού έθνους

Συνοπτική, εικονογραφημένη

Βερέµειος Ιστορία του Ελληνικού Έθνους

Αναθεωρημένη και επικαιροποιημένη υπό του Αλαφούζειου Ιδρύματος για την Ειρήνη και την Συμφιλίωση στην Ψωροκώσταινα


18ος αιώνας: Η άλλοτε προοδευτική και ανεκτική Οθωµα­νική Αυτοκρατορία έχει µετατραπεί σε ένα διεφθαρµένο δηµοσιοϋπαλληλικό κράτος.

1800: Βαλκάνιοι διαφωτιστές στην δυτική Ευρώπη κατασκευάζουν µία φαντασιακή κοινότητα µε το brand name «ελληνικό έθνος».

1800-1820: Οι πεφωτισµένοι διαφωτιστές φωτίζουν τοπικούς πολέµαρχους των βάρβαρων φυλών της νοτίου Βαλκανικής και τους µετατρέπουν σε Έλληνες.

1821: Όχλος κουκουλοφόρων, ΣΤΑΖιέρ και ανέργων του ΟΑΕΔ ισοπεδώνει και λεηλατεί την Τριπολιτσά. Διακρίνεται ο συνδικαλιστής Θ. Κολοκοτρώνης.

1822: Οι Φιλέλληνες βοηθούν τους επαναστάτες µε οµόλογα και χαµηλότοκα δάνεια, ενώ ο Λόρδος Μπάυρον διοργανώνει τηλεµαραθώνιους υπέρ των Ελλήνων.

1823-1825: Εµφύλιος πόλεµος ανάµεσα στην εκσυγχρονιστική πτέρυγα της πολιτικής ηγεσίας και την κλεφταρµατωλική δηµοσιοϋπαλληλική φαυλοκρατία.

1826: Οι πολιορκηµένοι νεοφιλελεύθεροι του Μεσσολογγίου προσπαθούν να σπάσουν τα µπλόκα των αγροτών που εµπόδιζαν τον ανεφοδιασµό της πόλης, ζητώντας οθωµανικές επιδοτήσεις για τα προϊόντα τους.

1827: Οι Προστάτιδες Δυνάµεις, πεισµένες για τον αγνό, γνήσιο και ανόθευτο νεοφιλελευθερισµό των επαναστατών, καταβυθίζουν τον στόλο του οθωµανικού δηµοσίου στο Ναυαρίνο και κηρύττουν την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

1828: Ο οικονοµολόγος Ι. Καποδίστριας διορίζεται κυβερνήτης από την Τρόικα (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσσία). Οι Έλληνες, εξαγριωµένοι από το άνοιγµα των κλειστών επαγγελµάτων και άλλες µεταρρυθµίσεις του, τον δολοφονούν.

παραγωγή:


19 Μαρ 2011

η Αριστερά μπροστά στην κρίση

«η Αριστερά μπροστά στην κρίση» είναι ο τίτλος της νέας ταινίας που προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους. Ένα κοινωνικό δράμα που δείχνει την επαφή της Αριστεράς με τον λαό, τα προβλήματά του και την ίδια την πραγματικότητα.

Εξασφαλίσαμε μία χαρακτηριστική σκηνή από το φιλμ:
Η ώρα πλησιάζει. Η κρίση χτυπά την πόρτα της Ελλάδας και ο λαός, απελπισμένος, ετοιμάζεται για την μεγάλη ανατροπή. Το σχέδιο έχει ετοιμαστεί με κάθε λεπτομέρεια. Το σύνθημα έχει δοθεί και τα χαράματα η πλατεία Συντάγματος θα μετατραπεί σε πλατεία Ταχρίρ. Ο λαός, λοιπόν, ψάχνει κάποιον να τον οδηγήσει. Να μπει μπροστάρης και να του δείξει το δρόμο.
Η ελληνική Αριστερά είναι παρούσα. Ο λαός πηγαίνει στο Κόμμα για καθοδήγηση και αυτό στέλνει την πρωτοπορεία να τον διαφωτίσει. Να του πει τι φταίει και τι πρέπει να κάνει. Στην γωνία, όμως, παραμονεύει ο Αλαβάνος, με νέο κούρεμα και μούσι. Προσπαθεί με ρητορείες και σοφιστείες να κερδίσει την εμπιστοσύνη του λαού και να πάρει αυτός την ηγεσία της επανάστασης. Ο αγώνας ανάμεσα στις δύο πλευρές αναμένεται αδυσώπητος...


17 Μαρ 2011

όταν το κατς έγινε κιτς


«Θα δείρει ο Σουγκλάκος τον Τούρκο;»

Με τέτοιους τίτλους καλούσαν οι αφίσες παλαιότερα τον κόσμο να παρακολουθήσει αγώνες κατς. Θρυλικές μορφές του… «αθλήματος» όπως ο Σουγκλάκος και ο Πεφάνης και ατρόμητες περσόνες, όπως ο Τρομάρας και ο Μασκοφόρος είχαν δημιουργήσει ένα προσφιλές λαϊκό θέαμα που, στις καλές του, γέμιζε ολόκληρα γήπεδα. Όπως και πολλά άλλα λαϊκά θεάματα, λιγότερο η περισσότερο ποιοτικά, συνδύαζε τον ερασιτεχνισμό με το θέαμα, το αστείο με το σοβαρό, τον αθλητισμό με τον χαβαλέ. Όλα αυτά, βέβαια, παρακμάσανε με την επέλαση της τηλεόρασης και σήμερα είναι από περιθωριακά έως εξαφανισμένα.

Βέβαια η δίψα για τέτοιου είδους θεάματα παραμένει. Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι ανέκαθεν πουλούσε το ταβερνόξυλο και τα κλωτσομπουνίδια. Δεν χρειάζεται να αναλωθούμε σε ηθικολογίες και ψυχολογικές αναλύσεις για την γοητεία του… ξύλου, κάτι τέτοιο θα μας πήγαινε αρκετά πίσω στον χρόνο. Άλλωστε είναι γνωστό πως το λαϊκό γούστο σπανίως συμβαδίζει με την πολιτική ορθότητα. Μπορούμε να σταθούμε όμως στις κοινωνικές προεκτάσεις του ζητήματος. Είναι προφανές ότι από το αυθόρμητο ενδιαφέρον των ανθρώπων κάθε φορά που ακούγεται η κραυγή «ξύλο, ξύλο!», μέχρι την εμπορευματοποίηση της βίας η απόσταση είναι μεγάλη. Όπως είναι εξίσου μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στο «ιδεώδες του αθλητισμού» και τα αμερικανόφερτα πανηγύρια μποξ, κικμποξ, τάι τσι, μάι ταϊ, τσινγκ τσονγκ, ζίου ζίτσου, πινγκ πονγκ, φενγκ σούι κ.λπ κ.λπ. Η λίστα είναι ανεξάντλητη, καθώς οι λαοί της Άπω Ανατολής έχουν άπειρες πολεμικές τέχνες και τεχνικές που μπορεί η σύγχρονη βιομηχανία του θεάματος να χρησιμοποιήσει / ξεφτιλίσει (ελπίζω το δικό μας παγκράτιο να έχει προς το παρόν γλιτώσει την… αξιοποίηση!)

Τα πανηγύρια αυτά, είτε είναι επαγγελματικά και «σοβαρά» (βλέπε πυγμαχία), είτε είναι απλώς γελοία (βλέπε κατς) μοιράζονται κάποιες κοινές σταθερές. Έχουν όλα τον ίδιο ρόλο, το ίδιο στήσιμο, την ίδια φαντασμαγορία και την ίδια θέση στην βιομηχανία του θεάματος. Μεγαλοπρεπείς φιέστες, αστραφτερές διοργανώσεις, κόκκινα χαλιά, συγκινητικές ιστορίες και χρήμα. Πολύ χρήμα!

Εσχάτως τα θεάματα αποκτήσανε και έναν επιπλέον ρόλο στην κοινωνία. Αποτελούν κομμάτι του νέου εκσυγχρονισμένου… πατριωτισμού, νεόπλουτης κοπής. Από τότε που οι ελίτ της χώρας ξεπούλησαν κάθε έννοια αξιοπρέπειας και υπερηφάνειας, κλήθηκαν η τηλεόραση και οι σελέμπριτις να προσφέρουν νέες αφορμές για ψυχική... ανάταση και υπερηφάνεια. Στην πρώτη γραμμή κρούσης μπήκε ο αθλητισμός (ακολούθησε το τραγούδι και η γιουροβίζιον!). Και δώσ’ του Ολυμπιάδες και μετάλλια και γιούρο και μπάσκετ και… ξύλο! Κάπως έτσι απολαύσαμε τις προάλλες έναν νέο εθνικό θρίαμβο. Την ώρα που ο Νταβούτογλου αλώνιζε στη Θράκη και τη Θεσσαλονίκη, ο «Άιρον Μάικ» πλάκωνε στο ξύλο κάποιον αυθάδη Τούρκο τσαμπουκαλή. Ρίγη συγκίνησης στο κοινό από την μεγάλη εθνική νίκη!

Το νόημα το είχαν πιάσει και οι παλιοί. «Θα δείρει ο Σουγκλάκος τον Τούρκο;» ρώταγε η αφίσα, και η απάντηση ήταν προδιαγεγραμμένη. Άλλωστε, στο πνεύμα τον καιρών, ο Σουγκλάκος είχε τουλουμιάσει και έναν Σκοπιανό (αν και οι φήμες λένε ότι ο φοβερός Σκοπιανός Ντούσκοφ τελικώς ήταν από… τα Πετράλωνα!). Η διαφορά έγκειται και πάλι στις κοινωνικές προεκτάσεις. Τα λαϊκά πανηγύρια της εποχής εκείνης δεν ήταν τίποτε άλλο από… πανηγύρια! Ενώ σήμερα τα αντίστοιχα πανηγύρια έχουν μετατραπεί σε γεγονότα υψίστης σημασίας! Οι πρόχειρες εγκαταστάσεις έχουν αντικατασταθεί από πανάκριβες διοργανώσεις, με χορηγούς, τηλεοπτική κάλυψη, ακόμη και σελέμπριτις μεταξύ του κοινού. Οι αγώνες αυτοί, για τους οπαδούς τους, μετατράπηκαν από περιστασιακή απόλαυση και ευκαιρία για χαβαλέ και εκτόνωση σε πάθος. Και στη σημερινή εποχή ένα πάθος δεν μένει ποτέ ανεκμετάλλευτο από την βιομηχανία του θεάματος! Σε αντίθεση με τον αξέχαστο Σουγκλάκο, ο Άιρον Μάικ έχει μετατραπεί σε… ήρωα! Το κατς πλέον μπήκε στα κοσμικά σαλόνια. Και έγινε υπερθέαμα. Και έχασε κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Άρα, έγινε κιτς.

Διευκρίνιση: Η παρούσα ανάρτηση δεν έχει καμία πρόθεση να μειώσει τον Μιχάλη Ζαμπίδη. Απλώς τον αντιμετωπίζει σαν αθλητή, και όχι σαν «ήρωα». Οι οποιεσδήποτε αθλητικές επιδόσεις μπορεί συχνά να ευχαριστούν, να εντυπωσιάζουν, να συγκινούν, αλλά δεν αποτελούν δείγμα ηρωισμού. Το ίδιο ισχύει και για το στραβωμένο ύφος, το θυμωμένο βλέμμα, τις επιθετικές γκριμάτσες, τα χοντρά μπράτσα, τα κλωτσομπουνίδια κ.λπ κ.λπ.

Για τα μικρά παιδιά που παρακολουθούν το μπλογκ και δυσκολεύονται να κατανοήσουν την ακριβή έννοια του ηρωισμού, έχουμε το παρακάτω κουίζ:

Κουίζ: Βρείτε τον ήρωα

Ένας από τους παρακάτω ήταν ήρωας. Βρείτε τον!

Η σωστή απάντηση εδώ

6 Μαρ 2011

φύτεψε και συ ένα διόδιο - μπορείς!


εφημερίδα Ρήξη, τ.72, Μάρτιος 2011

5 Μαρ 2011

δικτάτορες


εφημερίδα Ρήξη, τ 72, Μάρτιος

Τελικά η φωνή του δικτάτορα είναι ίδια, σε όποια γλώσσα και να μιλάει...
Όπως είναι ίδια και η φωνή των λαών που αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους.
Η οποία απαιτεί πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία.
Και η φωνή του δικτάτορα αντηχεί τις γνωστές λέξεις: χάος... καταστροφή... ρεαλισμός... ησυχία... ηρεμία...
Στο μεταξύ όλα τα κοράκια της υφηλίου παρακολουθούν τις εξελίξεις και ετοιμάζονται να επέμβουν.
Και οι λαοί αντιδρούν. Τόσο στην εγχώρια χούντα, όσο και στην εισαγώμενη. Άλλωστε συνήθως αυτές οι δύο πάνε πακέτο.


Στην Λιβύη οι εξεγερμένοι ανεμίζουν τη Σημαία που καθιερώθηκε το 1951, όταν η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία της. (Ο Καντάφι επέβαλε την πράσινη σημαία, του Ισλάμ).
Είναι προφανές ότι οι λαοί της περιοχής αντιτίθενται τόσο στην εξάρτηση από τη Δύση, όσο και στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Προς το παρόν χαμένοι είναι τόσο οι Αμερικάνοι, όσο και οι Ταλιμπάν.
Και στο μεταξύ, όλες αυτές τις γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή καλείται να τις αντιμετωπίσει η Ελλάδα υπό... τον Τζέφρυ! Είναι προφανές ότι για άλλη μια φορά οι ελληνικές ελίτ είναι ανίκανες, όχι μόνο να λάβουν ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα στην περιοχή, αλλά ούτε καν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Περιμένουν τις ειδήσεις των οκτώ και τα δελτία τύπου της αμερικάνικης πρεσβείας (ή του ΕΛΙΑΜΕΠ) για να πάρουν γραμμή...
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στο Αλ Τζαζίρα δούλευε ο Πρετεντέρης; Την απάντηση μας δίνει ο σκιτσογράφος Γεωργοπάλης στο καλύτερο σκίτσο που κυκλοφορεί για τα τεκταινόμενα στις αραβικές χώρες: