Αντί προεκλογικού σχολίου, αναδημοσιεύουμε το τελευταίο άρθρο του Γιώργου Καραμπελιά
Εκπνέει με πάταγο ο πασοκικός εαυτός μας
Εσύ άραγε που ήσουν χθες;
Προπαντός
εσύ που γνώριζες ή ψυχανεμιζόσουν το τι πρόκειται να έλθει,
γιατί συνέπραξες;
Από δειλία, φόβο, συμφέρον;
«Πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι»,
λέει η παροιμία. Έτσι φαίνεται να συμβαίνει με τη μεταπολίτευση και
όλες τις σταθερές –υλικές κοινωνικές και νοητικές– που δημιούργησε και
εξέθρεψε.
Όντως, μετά το 2010, πιστέψαμε ότι η ταχύτατη κατάρρευση
του ΠΑΣΟΚ θα ακολουθούνταν σύντομα και από εκείνη της Νέας Δημοκρατίας
και της εθνομηδενιστικής αριστεράς και έτσι θα άνοιγε ο δρόμος για μια
νέα πολιτική περίοδο στη χώρα. Αυτή ήταν η αίσθηση που κυριαρχούσε στις
πλατείες των αγανακτισμένων, ιδιαίτερα από το 2011 και μετά.
Όμως,
όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, μάλλον είχαμε λάβει τις επιθυμίες μας για
πραγματικότητα, προσδοκώντας μια σχετικά γρήγορη και ευτυχή κατάληξη
της κρίσης που άνοιξε το 2009. Δυστυχώς, όλες οι αμαρτίες που είχε
επισωρεύσει η μεταπολίτευση ήταν τόσο μεγάλες και πήγαιναν τόσο βαθειά
στην ελληνική κοινωνία, αλλοιώνοντας όχι μόνο τις άρχουσες ελίτ αλλά και
το ίδιο το λαϊκό σώμα, ώστε μια σύντομη ευθανασία απεδείχθη ευσεβής
πόθος. Ακριβώς γιατί φοβόμαστε τα χειρότερα, βιαζόμαστε να θάψουμε ένα
παρελθόν που δυστυχώς παραμένει παρόν.
