Ρωμανία

Σκίτσα και φωτογραφίες, μέχρι τώρα, καιρός και για αγιογραφίες...
Είναι και η χθεσινή επέτειος... Ποιά; Α, ναι, μπαρδόν. Βλέπετε το παρόν ιστολόγιο είναι και ολίγον τι παλαιομοδίτικον και συντηρητικόν. 29 Μαίου, το λοιπόν, επέτειος της Άλωσης. Θα μου πεις, είναι δυνατόν να μιλάμε για τετοια πράγματα; εν έτει 2010; Τι να πω; Για κάποιο λόγο το βρήκα σημαντικότερο από τη Γιουροβίζιο...


η Παναγία με το Βρέφος, πίνακας του Ιταλού Sandro Botticelli, του 1479.

Αναγέννηση βλέπετε, και ο Botticelli φτιάνει μια Παναγία μούρλια! Σχέδιο, αναλογίες, χρώματα! Σα φωτογραφία! Η ζωγραφική στα καλύτερά της. Βέβαια αν, αντί για "Παναγία και Βρέφος", λεγόταν "η κυρία Τάδε με τον μπέμπη της", δεν νομίζω να έκανε και καμία διαφορά. Αλλά η τέχνη καθρεφτίζει την εποχή της. Είναι η αναγέννηση της Δύσης και η σιγουριά ενός κόσμου που δυναμώνει και ετοιμάζεται να κατακτήσει... τα πάντα! Ένας κόσμος που ψάχνει τη γνώση, τη δύναμη, την εξουσία.
Λίγα χρόνια πριν ένας άλλος κόσμος πέρναγε στην ιστορία. Η Πόλη έπεφτε για δεύτερη φορά και ο Ελληνισμός έμπαινε στον Μεσαίωνα από τον οποίο έβγαινε η Δύση. Ένας κόσμος ολότελα διαφορετικός, που σημάδεψε για αιώνες την ιδιοσυγκρασία του ελληνικού λαού. Ένας κόσμος που βίωνε, όχι την δύναμη και την εξουσία, αλλά τον πόνο. Και περίμενε...


η Παρθένος από την Μονή της Μεταμορφώσεως στα Μετέωρα, εικόνα του τέλους του 14ου αιώνα.
Ξέρω, ξέρω... Δε έχει τα χρώματα της άλλης Παναγίας, της δυτικής. Ούτε την συμμετρία, ούτε την λεπτομέρεια, ούτε τίποτε από αυτά. Αλλά, βλέπεις, οι περισσότεροι Έλληνες συγκινούνται πολύ περισσότερο από την δεύτερη Παναγία απ' ότι από την πρώτη.
Γιατί ο Ελληνισμός μεγάλωσε με την δεύτερη, όχι με την πρώτη. Μεγάλωσε με τους θρήνους της Άλωσης και τα δημοτικά της Τουρκοκρατίας, όταν οι άλλοι έφτιαναν τις αυτοκρατορίες και τις αποικίες τους. Γι' αυτό οι Έλληνες θυμούνται της επέτειο της Άλωσης αλλά δεν θυμούνται τις μεγάλες νίκες των Αυτοκρατόρων του Βυζαντίου.

Το "Παλάτιον" του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου στην Πόλη

Γι' αυτό και στη λαϊκή ψυχή έχει χαραχθεί ο Παλαιολόγος που έπεσε στα τείχη της Πόλης, και όχι, π.χ., ο Βουλγαροκτόνος που συνέτριψε Βούλγαρους, Άραβες και Νορμανδούς. Περίεργο, ε; Χίλια χρόνια έζησε το Βυζάντιο με νικηφόρες εκστρατείες και μεγάλες μάχες και οι απόγονοί του, αντί να θυμούνται τους θριάμβους, θυμούνται την συντριβή του... Αλήθεια, πόσο "φασιστικό" είναι αυτό;