Από τις πλατείες στις γειτονιές

Το κίνημα των πλατειών μπαίνει ήδη σε μία δεύτερη φάση. Με την γκρίνια της κάθε λογής «πρωτοπορίας» για την έλλειψη «ιδεολογίας» και «προγράμματος» στις πλατείες (υποσυνείδητη παραδοχή ότι οι ίδιες είναι ανίκανες να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο, καθώς έχουν ήδη ενταχθεί στο υπό κατεδάφιση «σύστημα»), ο κόσμος των πλατειών καλείται να πάει ένα βήμα παραπέρα.

Το Σύνταγμα προσέφερε στους Έλληνες ένα σημείο αναφοράς για να εκδηλώσουν την «αγανάκτησή» τους, ένα μέρος για συζήτηση, πολιτικοποίηση και συμμετοχή σε συλλογικές δομές έκφρασης, δράσης και κοινωνικής χειραφέτισης. Το ζητούμενο πλέον είναι το «πνεύμα του Συντάγματος» να φτάσει σε κάθε γειτονιά και οι «αγανακτισμένοι» να παλέψουν για την έμπρακτη εφαρμογή του «πνεύματος» αυτού στην καθημερινότητά τους.

λαϊκή συνέλευση Χαλανδρίου - κάθε Πέμπτη

Ήδη το Σύνταγμα «γέννησε» 58 τοπικές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα, ενώ πληθαίνουν οι τοπικές πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών. Αυτές οι τοπικές πρωτοβουλίες αποτελούν ένα ποιοτικό άλμα. Εκεί εδράζεται και η επιτυχία που γνώρισε η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη στα πρώτα της βήματα. Μακριά από τα «Ανάκτορα» και τα παρασκήνιά τους, τα μέλη της κίνησης –ιδιαίτερα στην επαρχία– είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν τοπικές επιτροπές, να γνωριστούν μεταξύ τους, να παρέμβουν στο επίπεδο της γειτονιάς τους και να φτιάξουν τοπικούς πυρήνες, πολλοί εκ των οποίων φαίνεται πως θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο από την ίδια την Σπίθα. Η πορεία της Σπίθας μπορεί να αποτελέσει μια μικρογραφία ολόκληρης της κοινωνίας. Από την μία παράγοντες και ηγετίσκοι, δημαγωγοί και νέοι «Αντρέες», μέτωπα «εξιλέωσης» και εκλογικοί μηχανισμοί και από την άλλη ομάδες, πρωτοβουλίες και επιτροπές πολιτών που, εξερχόμενοι από την αυταπάτη της μεταπολίτευσης, αναζητούν νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης και νέες μορφές συλλογικής εκπροσώπησης και δράσης.

η ταπεινή συνεισφορά του ξύλα πέτρες στον αισθητικό στολισμό του Συντάγματος. (Η αγανακτισμένη γιαγιά μας τίμησε δεόντως)

Στο τοπικό επίπεδο, λοιπόν, οι πρωτοβουλίες αυτές μπορούν να δώσουν τους πρώτους καρπούς. Συνελεύσεις κατοίκων, μορφές εναλλακτικής οικονομίας, πρωτοβουλίας για ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης, δεσμοί και θεσμοί έμπρακτης αλληλεγγύης, προσπάθειες για διατήρηση της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς, σε μία κοινωνία που βυθίζεται ολοένα στο χάος και την ανημπόρια. Και το κυριώτερο, προσωπικοί δεσμοί μεταξύ των κατοίκων κάθε γειτονιάς και συνοικίας. Πραγματικοί δεσμοί μεταξύ προσώπων, στα πλαίσια μιας οιονεί κοινότητας και όχι απλώς ευκαιριακοί δεσμοί μεταξύ συναδέλφων σε κάποια συντεχνία ή πολιτική οργάνωση. Άλλωστε, στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων είναι –μεταξύ άλλων– που καλούμαστε να ξεπεράσουμε τον ατομισμό και τον «εκπασοκισμό» που μας κληροδότησε η μεταπολίτευση. Στην καθημερινή μας πρακτική είναι που θα αποδείξουμε ότι η συνείδηση αυτού του λαού έχει αρχίσει να αλλάζει. Και στο επίπεδο της γειτονιάς είναι που θα κληθούμε –όσο βαθαίνει η κρίση– να αναπτύξουμε δεσμούς πραγματικής αλληλεγγύης και συλλογικής υπευθυνότητας. Σε τοπικό επίπεδο είναι που ο ελληνικός λαός θα αρχίσει και πάλι να γίνεται… λαός.

Σε εποχές κοινωνικής και ηθικής εκπτώχευσης, σε εποχές που προωθείται ένας γενικευμένος πόλεμος όλων-εναντίον-όλων, η κάθε παρέα, η κάθε πολιτική συντροφιά καθίσταται –ούτε λίγο ούτε πολύ– μια πρακτική… άκρως επαναστατική!

εφημερίδα Ρήξη, τ.77, Σεπτέμβριος 2011