Παύλος Βρέλλης

Η κατασκήνωση των «Ιθαγενών» στο Πήλιο και οι σχετικές ετοιμασίες με κράτησαν μακρυά από την επικαιρότητα για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η επιστροφή με βρήκε σαστισμένο μπροστά στις νέες εξελίξεις. Η δημοπράτηση της Ελλάδας συνεχίζεται, το ημικαθυστερημένο γιουσουφάκι που μας κυβερνάει επισκέπτεται το Ισραήλ για να δώσει γη, ύδωρ και αξιοπρέπεια, η επιχείρηση τρομοκράτησης και σύγχυσης του λαού συνεχίζεται με νέες δολοφονίες, οι Τούρκοι τον χαβά τους, το σκυλολόι της Βουλής το ίδιο, τα Μ.Μ.Ε. το ίδιο κλπ κλπ. Και μέσα σε όλα αυτά έρχεται και η είδηση για τον θάνατο του Παύλου Βρέλλη.

Βέβαια, ο Βρέλλης δεν είναι και πολύ γνωστός - χρειάζεται κάποιες συστάσεις. Ήταν αξιόλογος άνθρωπος, βλέπεις, οπότε είναι λογικό να μην είχε ποτέ ιδιαίτερη προβολή - για τα Μ.Μ.Ε. προέχουν πάντα τα σκουπίδια και τα λογής λογής σιχάματα.

Καλλιτέχνης, λοιπόν, πολυτεχνίτης και μάστορας. Γλύπτης, ζωγράφος, αρχιτέκτονας, αλλά και χτίστης, μπετατζής, σοβατζής, ήταν γνωστός για το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων που έφτιαξε στο Μπιζάνι, έξω από τα Ιωάννινα. Ένα μουσείο που έχτισε μόνος του! Βέβαια δεν γεμίζει το μάτι. Δεν θα δεις εκεί αστέρες του σινεμά, πολιτικούς, τραγουδιάρες, λαμπερά χαμόγελα, βυζιά, κώλους και όσα άλλα έχουν ανάλογα μουσεία του εξωτερικού. Στο μουσείο του Βρέλλη μόνο κάτι κακομοιριασμένους καλόγερους θα δεις, κάτι καπεταναίους κλεφταρματωλούς, κάτι γυναίκες μαυροφορεμένες και γερασμένες πριν την ώρα τους. Ρυτίδες, καμπούρες, κουρέλια και αίματα. Και μάτια λαμπερά! Πάντα!

Καλά καταλάβατε. Είναι ένα μουσείο που παρουσιάζει την αντίσταση, τους αγώνες, τους καημούς των Ελλήνων. Τίποτε άλλο. Παρουσιάζει όλα αυτά που συνάντησε ο καλλιτέχνης περιδιαβαίνοντας την Ελλάδα. «Άλλες εποχές» θα μου πεις... Αν βόλταρε στας Ευρώπας θα έφτιαχνε άλλα εκθέματα. Κι άμα είχε και λίγο μυαλό θα μπορούσε με το ταλέντο που είχε να κάμει περιουσία. Να έφτιανε πέντε αηδίες να χάσκανε οι «μορφωμένοι», να έβγαζε και το πουλί του φωτογραφία να προβληματιζότανε το κάθε κουλτουροτσόκαρο, να πήγαινε και σε κανένα γκαλά κοσμικών και λοιπών αυτιστικών και τώρα θα ήταν φίρμα.

Δεν τα έκανε όλα αυτά και όπως ήταν φυσικό, έμεινε «στην απόξω». Και αντί να γίνει φίρμα έγινε δάσκαλος. Αντί να γίνει νούμερο έγινε παράδειγμα. Αντί να αφήσει εκατομμύρια, άφησε κληρονομιά.
Και σπόρο.
Αλλά και μια κατάρα: στη χώρα που όλοι παριστάνουν τους ευαίσθητους και τους ταλαντούχους, να βρεθούν και άλλα ταλέντα να αφιερώσουν το μυαλό και τα χέρια τους, όχι για να ικανοποιήσουν την τσέπη, το βρακί και τη ματαιοδοξία τους, αλλά για να αφήσουν κάτι στον τόπο τους...


Συγχωρεμένος, λοιπόν, ο Βρέλλης, να του αφιερώσουμε και ένα δημοτικό που άρεσε και στον ίδιο και το έχει στην ιστοσελίδα του (www.vrellis.gr):

Ο ήλιος εβασίλευε κι ο Δήμος διατάζει
Σύρτε παιδιά μου, στο νερό, ψωμί να φατ' απόψε.
Και συ, Λαμπράκη'μ, ανηψιέ, κάθου εδώ κοντά μου.
Να! Τ' άρματά μου φόρεσε, να είσαι καπετάνιος
και σεις, παιδιά μου, πάρετε το έρημο σπαθί μου.
Πράσινα κόψτε τα κλαδιά, στρώστε μου να καθίσω
και φέρτε τον Πνευματικό να με ξομολογήση,
να του ειπώ τα κρίματα, όσα έχω καμωμένα.
Τριάντα χρόνια αρματωλός, κ'είκοσι έχω κλέφτης.
Και τώρα μ' ήρθε ο θάνατος και θέλω να πεθάνω.
Κάμετε το κιβούρι μου, πλατύ, ψηλό να γένη,
να στέκ' ορθός να πολεμώ και δίπλα να γεμίζω,
κι από το μέρος το δεξί, αφήστε παραθύρι,
τα χελιδόνια να' ρχονται, την άνοιξη να φέρνουν
και τ' αηδόνια, τον καλό τον Μάη να με μαθαίνουν