Συνοπτικός, εικονογραφημένος οδηγός της σιδηρόφρακτης στρατιάς του ενδόξου τετάρτου Ράιχ.
Φορομπήχτες καθέτου εφορμήσεως. Κάμπτουν το φρόνημα των αντιπάλων με απανωτά φορολογικά χαστούκια.
Μηχανοκίνητες ομάδες επιχειρηματιών εισβάλλουν στην ελληνική αγορά αγοράζοντας και «αξιοποιώντας» ό,τι βρουν στο πέρασμά τους.
Καταστρώνει σχέδια επιχειρήσεων και αναλαμβάνει να συντάξει τον νέο χάρτη της Ελλάδας, συντονίζοντας το μοίρασμα ανάμεσα στους Συμμάχους.
Τραπεζίτες, οικονομολόγοι, διευθυντές, μάνατζερ. Άρτια εξοπλισμένοι, εκπαιδευμένοι και φανατισμένοι, αναλαμβάνουν όλες τις δύσκολες και «βρώμικες» δουλειές (έως και την πρωθυπουργία).
Ύπουλα Μέσα Μαζικής Υστερίας. Δημιουργούν ζώνη αποκλεισμού από την ενημέρωση, τορπιλίζοντας κάθε σκέψη αντίστασης.
Διανοούμενοι Υπηρεσίας. Εμφανίζονται από το πουθενά για να σπείρουν τον πανικό και την σύγχυση στις γραμμές του αντιπάλου.
Ένοπλα τμήματα περιπολούν ανά την επικράτεια εντοπίζοντας σπίτια, καταθέσεις και κάθε περιουσιακό στοιχείο των ιθαγενών.
Τσαρουχοκίνητες ομάδες ιθαγενών αντιστέκονται στις δυνάμεις του Ράιχ, ψελλίζοντας ασυναρτισίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Την σήμερον, το λαϊκόν θέατρον σκιών παρουσιάζει την παράσταση «Ο Καραγκιόζης κορόιδο και το τέλος της μεταπολίτευσης». Πρωταγωνιστούν όλες οι γνωστές φιγούρες της μεταπολίτευσης που μας ταλαιπώρησαν τόσα χρόνια! Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε (ξανά...)!
ο Καραγκιόζης
ο Χατζηαβάτης
ο Σιορ Διονύσιος
ο Μορφονιός
ο Μπαρμπα Γιώργος
ο Σταύρακας
ο ΠασάςΣταύρος Θεοδωράκης, 30 Μαΐου 2011
«Και ποιά είναι, λοιπόν, η πρότασή σας;» διερωτάται με ύφος ιεροεξεταστή ο κάθε δημοσιογράφος-καθηγητής-διανοούμενος (πραγματικός ή κατά φαντασίαν) που δυσφορεί, όταν συνειδητοποιεί πως οι μούντζες και οι κατάρες του λαού στις πλατείες και τους δρόμους περιλαμβάνουν στους αποδέκτες τους και... τον εαυτό του.
Οι διανοούμενοι που εγκατέλειψαν τον λαό στην τύχη του, συνωστιζόμενοι μπροστά στις κρατικές επιδοτήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα, τις Μ.Κ.Ο. και το Μέγαρο ή αποσυρόμενοι στον γυάλινο κόσμο τους, είναι πάντα έτοιμοι να σηκώσουν απειλητικά το δάκτυλο, καταγγέλλοντας τον μέσο μεροκαματιάρη, που κατεβαίνει στο Σύνταγμα χωρίς να έχει πέντε πτυχία και τρία διδακτορικά, ώστε να έχει έτοιμες λύσεις στα προβλήματά του. Η μούτζα, οι φωνές, τα «γηπεδικά» συνθήματα και –για πολλούς προπαντώς– οι ελληνικές σημαίες αποτελούν δείγμα ανωριμότητας, καθυστέρησης, επαρχιωτισμού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η έλλειψη απαντήσεων στο ερώτημα «τι κάνουμε;» δείχνει την ανεπάρκεια και την απουσία των ίδιων των διανοουμένων. Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι τα αδιέξοδα της κοινωνίας φανερώνουν την δική τους γύμνια. Άλλωστε, στο βασίλειο του ελιτισμού και της αλαζονείας η αυτοκριτική και η συγγνώμη είναι εξαιρετικά σπάνιες.
Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η τέχνη. Οι προοδευτικοί καλλιτέχνες μας είναι πάντα έτοιμοι να στηλιτεύσουν παρωχημένες μορφές ελέγχου, που έχει καταργήσει και αντικαταστήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός, μα δεν δείχνουν την ίδια συνέπεια στις σύγχρονες μεθόδους εκβαρβαρισμού και αποκτήνωσης την κοινωνίας μας. Στο φαντασιακό τους η κοινωνία είναι και πάλι στη θέση του κατηγορούμενου – του απαίδευτου αγροίκου επαρχιώτη. Μοναδική τους έγνοια, να «αποδομήσουν», όπως λένε, οποιαδήποτε συλλογική έκφραση του λαού – οποιοδήποτε στήριγμα του έχει απομείνει, πριν κατρακυλήσει στην βαρβαρότητα μιας κοινωνίας-ζούγκλας, όλων εναντίον όλων. Με έναν «προοδευτισμό» και μια «επαναστατικότητα» που, περιέργως, ανταμείβεται απλόχερα με επιχορηγήσεις, αξιώματα και βραβεία. Μα –θα πείτε– υπάρχουν εξαιρέσεις. Σίγουρα. Αλλά λίγες. Και είμαι σίγουρος ότι οι εξαιρέσεις αυτές θα είναι οι πρώτοι που θα συμφωνούσαν με τις διαπιστώσεις μου.
O λαός, λοιπόν, έχει μείνει μόνος του και η ευθύνη του τώρα είναι διπλή. Δεν αρκεί πια να κάνει την σωστή επιλογή – να βρει, επιτέλους την σωστή ηγεσία. Τώρα πια πρέπει να το πάρει πάνω του – και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Την ώρα που διανοούμενοι και καλλιτέχνες μαζεύουν υπογραφές για να στηρίξουν την καταρρέουσα σαπίλα της Μεταπολίτευσης (όπως υπέγραφαν πιο παλιά για το σχέδιο Ανάν, την Ρεπούση κ.λπ. – πάντα πρόθυμοι να στηρίξουν με το κύρος τους τις επιλογές του συστήματος), ή κρύβονται πίσω από την σιωπή τους, ξεχνώντας τον ρόλο τους στην κοινωνία, ο λαός πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα και να αναλάβει ΚΑΙ αυτόν τον ρόλο. Δεν αρκεί πια η σκέτη αγανάκτηση, δεν αρκούν οι καφενειακές κουβέντες και οι λεονταρισμοί «κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα» (ή, αν προτιμάτε, «κάντε με καπετάνιο για μια μέρα»). Δεν μπορεί να κυνηγάει εσαεί φαντάσματα και συνομωσίες, προκειμένου να καλύψει και να παραμυθιάσει την άγνοιά του. Τα πράγματα σοβαρεύουν και αν δεν θέλουμε να αφήσουμε για άλλη μια φορά τις ζωές μας στα χέρια των όποιων «ειδικών» (που μας πρόδωσαν κατ’ επανάληψη), θα πρέπει να σοβαρευτούμε και εμείς. Από όλες τις απόψεις. Και πρώτα πρώτα να ξεπεράσουμε τα δικά μας ταμπού και τις δικές μας «απόλυτες αλήθειες».
Και προπαντός, θα πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσουμε στο βασανιστικό ερώτημα «γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι από εμάς;». Μάλλον κάτι λείπει. Ο Σαββόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του εκφράζοντας τους πόθους μιας ολόκληρης γενιάς και την έκλεισε κατρακυλώντας στον βούρκο των κόκκινων χαλιών, του Μεγάρου και της σόου-μπιζ. Η πορεία του αντικατοπτρίζει την πορεία ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Κάτι πήγε στραβά – κάπου εξοκείλαμε. Τι φταίει; Και αυτό, δυστυχώς, το ερώτημα θα πρέπει να το απαντήσουμε μόνοι μας. Φοβάμαι πως η απάντηση δεν είναι όσο εύκολη δείχνει.
Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;
Μπ. Μπρεχτ
σύνθεση του http://wonderjlawwall.blogspot.com/
Και αντί να κληθεί ο λαός να ψηφίσει, κλήθηκε ο έμπειρος κλητήρας να κυβερνήσει. Και κλήθηκε και ο μπουμπούκος να πάρει την αμοιβή του και να συμπληρώσει την αυτογελοιοποίηση της πολιτικής.
ο πρόεδρος του Λάος στο ξεκίνημα της καριέρας του. Όπως βλέπετε, δεν άλλαξε ποτέ επάγγελμα.
Το υφυπουργείο πάντως δεν το πήρε τυχαία. Βλέπετε ο Καρατζαφέρης έχει από παλιά παρτίδες με την εξουσία. Έτσι, τις προάλλες που η εξουσία έβαλε τα καλά της και βγήκε για έναν νυχτερινό περίπατο, εκεί περπατούσε αμέριμνη (και αφού αγνόησε την Ντόρα που της την έπεσε με στυλ), έπεσε πάνω στον Καρατζαφέρη. Ο Καρατζαφέρης θύμισε τις παλιές τους σχέσεις. Ο Άδωνης, ο παράνομος καρπός του Καρατζαφέρη έπρεπε να αποκατασταθεί. Η εξουσία δεν μπορούσε να αρνηθεί το παράνομο τέκνο της...
Εγώ ένα κούρεμα ξέρω για τον Τζέφρυ και τη συμμορία του.
Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα φασφουντάδικο.
Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.
Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.
Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.
Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.
Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.
Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.
Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.
Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.
Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.
Σήμερα, ο νέος και σύνθετος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα.
Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.
Εδάφη κατακτούνται.
Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.
Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα κι ορθώνονται για τους λαούς.
Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.
Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις.
Ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι, η γη, η ιστορία. Και πάνω στις οροσειρές που διατρέχουν κι ενώνουν τη Λατινική Αμερική, από το Μπράβο στο Βορρά, μέχρι τη Γη του Πυρός, θέλουν να βάλουν μια πινακίδα που να ανακοινώνει και να απειλεί: Πωλείται.
αποσπάσματα από το πρόσφατο μήνυμα του Υποδιοικητή Μάρκος στον λαό της Χιλής
«Δώστε μας αύξηση στο μισθό» φωνάζουν οι συνδικαλιστές της Αριστεράς, με το ΚΚΕ να πλειοδοτεί: «Κατώτατος μισθός 1400 ευρώ». «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» συμπληρώνουν οι «μαύροι», συνθέτοντας τον καμβά των αιτημάτων του… πρωτοπόρου κομματιού του ελληνικού λαού. Την ώρα που η χώρα καταστρέφεται, κάθε συντεχνία, πολιτικός χώρος, μαγαζί και παραμάγαζο εξακολουθεί να ασχολείται με τις φαντασιώσεις και τα φετίχ που καλλιέργησε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δίνοντας λίγη ή καθόλου σημασία στο τι γίνεται εδώ κάτω, στον πλανήτη Γη. Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό συνθημάτων, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, ένα μοναχικό πλακάτ (υποθέτω κάποιου «κοιμισμένου, Ελληνάρα, απολίτικου πρόβατου») βρισκόταν εκατό χρόνια μπροστά από όλα τα υπόλοιπα πανώ, συνθήματα και αιτήματα: «Θεέ μου, βοήθησε να μην φαγωθούμε μεταξύ μας».
Έξι μήνες πριν, τον Μάιο, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων ήταν προ των πυλών. Επεισόδια στη πορεία, ανοιγμένα κεφάλια από τα ΜΑΤ, δολοφονία οικογενειάρχη για μία κάμερα, πογκρόμ Χρυσαυγιτών, μολότοφ στο Α.Τ. Εξαρχείων και τη λαϊκή αγορά. Οι διάφοροι πολιτικοί χώροι είχαν καταλήξει: εμφύλιος. Έναν μήνα μετά, στις πλατείες της χώρας, ο ελληνικός λαός αποφάσισε το ανάποδο. Οι ερασιτέχνες αγανακτισμένοι είχαν διαφορετική άποψη από τους επαγγελματίες. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι, σε μεγάλο βαθμό, σνομπάρανε και ειρωνεύτηκαν το κίνημα το πλατειών ή συμμετείχαν με… βαριά καρδιά. Οι αγανακτισμένοι δεν επέμεναν στον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματός τους επειδή έχουν λουλουδάτες αυταπάτες ή επειδή είναι φοβιτσιάρηδες (όπως αυτάρεσκα πιστεύουν ορισμένοι ματσό Σταλόνε της Αριστεράς). Απλώς ο λαός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο οχυρό του συστήματος είναι να ξεσπάσει ένας κοινωνικός πόλεμος όλων εναντίον όλων. Και αποφάσισε για πρώτη φορά να διαδηλώσει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να αφήσει –όπως στο παρελθόν– τον έναν ή τον άλλο εργολάβο της επανάστασης να χαντακώσει το κίνημά του.
.
Σήμερα, καθώς το καθεστώς Πασόκ καταρρέει, καταστρέφοντας παράλληλα ολόκληρη τη χώρα, το κίνημα των πλατειών έχει κλείσει τον κύκλο του. Η κατάθλιψη έχει επιστρέψει και ο κόσμος αναζητεί και πάλι μορφές και τρόπους οργάνωσης της οργής του. Δύσκολο, καθώς βαδίζει στα τυφλά: Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην οργάνωση του λαού –διανοούμενοι, πολιτικοί, κόμματα, συνδικάτα, «πρωτοπορίες»– τον έχουν κατ’ επανάληψη προδώσει και εξαπατήσει. Όσο περνάει ο καιρός και ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και από μηχανής Θεοί, καταλήγει στην μόνη πρόταση για μια καλύτερη κοινωνία: Πρέπει να το πάρει πάνω του. Πρέπει να αφήσει τις αυταπάτες της μεσολάβησης και να χτίσει ο ίδιος το (όποιο) καινούριο. Και πάλι εμφανίζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες οι επαγγελματίες, με την δική τους αντιπρόταση – την μόνη που έχουν: εμφύλιος.
Χθες, μέλη της πρωτοπορίας του Περισσού και μέλη της πρωτοπορίας των Εξαρχείων συγκρούστηκαν, διεκδικώντας αμφότεροι το δικαίωμα στο… νταβατζηλίκι της λαϊκής αγανάκτησης. Και οι μεν και οι δε απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι βρίσκονται σε άλλο κόσμο. Απολιθώματα της Μεταπολίτευσης που δεν συνειδητοποιούν ότι το ποτάμι τους έχει προσπεράσει. Όπως θα’ λεγε και ο Γιωργάκης, η Αριστερά στην Ελλάδα «ή θα αλλάξει ή θα βουλιάξει». Και το καθαρό μυαλό δεν είναι συχνό προσόν αυτών των χώρων. Και η φύση απεχθάνεται το κενό…
Το δίλημμα είναι απλό: ή λαός, ή ολοκληρωτισμός. Η βία και το χάος, αν δεν έχει την λαϊκή νομιμοποίηση (όπως π.χ. είχε στην Κερατέα) θα έχει μία και μόνη κατάληξη. Ανεξαρτήτως προθέσεων και προσδοκιών, οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη-δράση-αντίδραση γίνει ερήμην του λαού (ή ενάντια στην θέλησή του) θα οδηγήσει σε περισσότερο ολοκληρωτισμό, περισσότερη χούντα, περισσότερο φασισμό. Ή ο λαός θα πάρει το πράγμα πάνω του, ή θα μας πάρει όλους ο Διάολος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Πάντως η αφισοκόλληση συνεχίζεται κανονικότατα, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Βόλο!
