ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

19 Δεκ 2011

hasta la banco siempre!


Κυκλοφορεί από την Ξύλα-Πέτρες Προντάκσιονς το νεοφιλελεύθερο ημερολόγιο γραφείου του 2012, με αφορμή την πρόσφατη εξέγερση του λούμπεν τραπεζιταριάτου και την εγκαθίδρυση αμεσοδντκρατικών θεσμών στην Ελλάδα.


Τιμάται 3 ευρώ (προσεχώς 3.000 δραχμές) και θα το βρείτε στο Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο (Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια) και την καφετέρια Ακροβάτης (25ης Μαρτίου 21, Χαλάνδρι).













10 Δεκ 2011

Patria o muerte!*



*Patria o muerte: Πατρίδα ή θάνατος. Κιτς ρεφορμιστικό σύνθημα που φώναξε ο Τσε Γκεβάρα στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (11/12/1964)
«Για να βγούμε από την κρίση, πρέπει οι εργάτες να αναλάβουν τον έλεγχο των εργοστασίων». Aυτό διακήρυξε με περισπούδαστο ύφος ο κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση κόμματος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τον Ιούλιο που μας πέρασε. Ίσως να φαντασιώνονταν ότι ζει στην Αγγλία του 19ου αιώνα και να μην πρόσεξε ότι στην Ελλάδα του 2011 δεν υπάρχουν πλέον εργοστάσια. Στον πολιτικό μικρόκοσμό του, όμως, (εν προκειμένω, το υπομονετικό κοινό των 30 ατόμων) μια τέτοια διαπίστωση περίττευε, μιας και το χειροκρότημα ήταν δεδομένο. Η εμμονή των διάφορων πολιτικών χώρων να ζουν σε κάποιο παράλληλο σύμπαν (άλλος στην Αγγλία του 1800, άλλος στο Παρίσι του 1871, ή του 1968, άλλος στην Βαρκελώνη του 1936 κι άλλος στην Βαρκελώνη του... σήμερα) δεν μπορεί παρά να έχει άμεσο αντίκτυπο και στην πολιτική δραστηριότητά τους. Εγχειρήματα με περιορισμένη εμβέλεια, απευθυνόμενα σε στενό κύκλο «εκλεκτών και φίλων», αυτοαναφορικότητα, αντίγραφα πρωτοβουλιών του εξωτερικού που αποτυγχάνουν να βρουν ερείσματα στην τοπική κοινωνία.
Ο μεταπρατισμός, κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα των πολιτικών, οικονομικών και πνευματικών ελίτ της χώρας, είναι κυρίαρχος και στους χώρους της κατεστημένης αμφισβήτησης. Όχι μόνο στο πεδίο της πολιτικής σκέψης και πράξης, αλλά και στο πεδίο της κουλτούρας, του πολιτισμού, της νοοτροπίας. Έχοντας υιοθετήσει όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο του φιλελευθερισμού, μεγάλα τμήματα της αριστερής διανόησης έσπευσαν να βοηθήσουν στην διάλυση κάθε συλλογικής ταυτότητας. Ξεχνώντας ότι για να υπάρχει διεθνισμός θα πρέπει να υπάρχουν και έθνη (ένα ερμηνευτικό λέξικο θα βοήθαγε), θεώρησαν την «αποεθνικοποίηση» της κοινωνίας βασικό μέλημά τους, υιοθετώντας έναν δήθεν προοδευτικό, αλλά άκρως φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό, κυριάρχο και κατεστημένο, σήμερα, σε ολόκληρη την παγκοσμιοποιημένη Δύση. Ξέχασαν τον Ρουσώ, που προειδοποιούσε εδώ και 200 χρόνια: «Μην εμπιστεύεσαι τον κοσμοπολίτη. Θα σου πει ότι αγαπάει τους Τατάρους, επειδή δεν είναι ικανός να αγαπήσει τον γείτονά του».

6 Δεκ 2011

βιρ κόμμεν! (ερχόμαστε!)



η προηγούμενη ανάρτηση έδειχνε τα διάφορα στρατιωτικά μέσα των γερμανικών δυνάμεων. Εδώ σας παρουσιάζουμε το υπερόπλο τους (βούντερβάφε). Το νέο τάνκ-μπανκ-υπερκαραμπαμπάνκ!

2 Δεκ 2011

αι στρατιωτικαί δυνάμεις του Δ΄ Ράιχ

Συνοπτικός, εικονογραφημένος οδη­γός της σιδηρόφρακτης στρατιάς του ενδόξου τετάρτου Ράιχ.
Υπό την διοίκηση του Στρατάρχου Φον Ράιχενμπαχ, έρχεται στην Ελλάδα για να φέρει την ανασυγκρότηση, την πρόοδο και την ευημερία, σύμφωνα με το όραμα της Φράου Μέρκελ για την «Νέα Ευρώπη» του 21ου αιώνα.
Ο πίνακας αυτός προσφέρει μια πρώτη γνωριμία με τις δυνάμεις της αλλαγής και της προόδου. Εμπρός, λοιπόν, για την Ελλάδα που όλοι ονειρευόμαστε!


ΧΑ-ΣΤΟΥΚΑΦορομπήχτες καθέτου εφορμήσεως. Κάμπτουν το φρόνημα των αντιπάλων με απανωτά φορολογικά χαστούκια.

ΠΑΝΤΣΕΡ Α.Ε.Μηχανοκίνητες ομάδες επιχειρηματιών εισβάλλουν στην ελληνική αγορά αγοράζοντας και «αξιοποιώντας» ό,τι βρουν στο πέρασμά τους.

ΣΥΜΜΑΧΙΚΟΝ ΓΕΝΙΚΟΝ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟΝΚαταστρώνει σχέδια επιχειρήσεων και αναλαμβάνει να συντάξει τον νέο χάρτη της Ελλάδας, συντονίζοντας το μοίρασμα ανάμεσα στους Συμμάχους.

ΣΥΜΒΟΥΛΟΙ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ (SS)Τραπεζίτες, οικονομολόγοι, διευθυντές, μάνατζερ. Άρτια εξοπλισμένοι, εκπαιδευμένοι και φανατισμένοι, αναλαμβάνουν όλες τις δύσκολες και «βρώμικες» δουλειές (έως και την πρωθυπουργία).

ΑΓΕΛΕΣ «ΛΥΚΩΝ»Ύπουλα Μέσα Μαζικής Υστερίας. Δημιουργούν ζώνη αποκλεισμού από την ενημέρωση, τορπιλίζοντας κάθε σκέψη αντίστασης.

Δρ. ΚΟΜΑΝΤΟΔιανοούμενοι Υπηρεσίας. Εμφανίζονται από το πουθενά για να σπείρουν τον πανικό και την σύγχυση στις γραμμές του αντιπάλου.

ΓΚΕΣΤΑΠΟΈνοπλα τμήματα περιπολούν ανά την επικράτεια εντοπίζοντας σπίτια, καταθέσεις και κάθε περιουσιακό στοιχείο των ιθαγενών.

Ο ΑΝΤΙΠΑΛΟΣΤσαρουχοκίνητες ομάδες ιθαγενών αντιστέκονται στις δυνάμεις του Ράιχ, ψελλίζοντας ασυναρτισίες περί εθνικής ανεξαρτησίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Προσκολλημένοι στο χθες, προσπαθούν να σαμποτάρουν το έργο του εκσυγχρονισμού και της προόδου. Να τους αποφεύγετε με κάθε τρόπο.


Πηγή: Τα στοιχεία του παρόντος πίνακα προέρχονται από διάφορα δημοσιεύματα της Καθημερινής, των ετών 1941-1944 και 2009-2011

περιοδικό Άρδην, τ.87, Νοέμβριος 2011

22 Νοε 2011

Ο Καραγκιόζης κορόιδο

Την σήμερον, το λαϊκόν θέατρον σκιών παρουσιάζει την παράσταση «Ο Καραγκιόζης κορόιδο και το τέλος της μεταπολίτευσης». Πρωταγωνιστούν όλες οι γνωστές φιγούρες της μεταπολίτευσης που μας ταλαιπώρησαν τόσα χρόνια! Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε (ξανά...)!
Εμφανίζονται:

ο Καραγκιόζης
Ο συνήθης ύποπτος. Τώρα τελευταία κάτι έχει αρχίσει να υποψιάζεται...

ο Χατζηαβάτης
Πίστεψε στο όραμα της ισχυρής Ευρώπης, της ΟΝΕ, των Ολυμπιακών Αγώνων και της Γιουροβίζιον. Έτσι άνοιξε προποτζίδικο για να συμβάλλει στην εθνική προσπάθεια.

ο Σιορ Διονύσιος
Καλλιτέχνης και διανοούμενος με άποψη. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια βοήθησαν πολύ στην ιδεολογική του συγκρότηση.

ο Μορφονιός
Ιδιωτικός υπάλληλος. Η μαμά του του είπε ότι θα γίνει ο καλύτερος μάνατζερ του κόσμου. Προς το παρόν παίρνει 300 ευρώ το μήνα, αλλά ελπίζει ότι θα βρει την ευκαιρία να δείξει τα προσόντα του.

ο Μπαρμπα Γιώργος
Πρώην τσέλιγκας, έκανε τη στάνη ρουμς του λετ. Τα 'χει με τον Νομάρχη που του έταξε κονδύλια για αγροτσελιγκοτουρισμό.

ο Σταύρακας
Δημόσιος υπάλληλος. Πρόεδρος, γραμματέας, ταμίας και μέλος του Σωματείου Μαστιχομασουλητών.

ο Πασάς
Αντιεξουσιαστής στο Σαράι. Παρέλαβε χάος, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει την πατρίδα...

εφημερίδα Ρήξη, τ. 79, Νοέμβριος 2011

18 Νοε 2011

η προδοσία των διανοουμένων και ο ρόλος μας

Οι αληθινοί «αγανακτισμένοι» έχουν διαφορετική συμπεριφορά. Δεν χρησιμοποιούν τα παιδιά τους, δεν κουνάνε σημαίες, δεν μετέχουν στο φτηνό χιούμορ περί χοντρών πολιτικών που τρώνε και δεν δίνουν, δεν κρεμάνε πανό με ασυναρτησίες και συνωμοτικά σενάρια.

Σταύρος Θεοδωράκης, 30 Μαΐου 2011

«Και ποιά είναι, λοιπόν, η πρότασή σας;» διερωτάται με ύφος ιεροεξεταστή ο κάθε δημοσιογράφος-καθηγητής-διανοούμενος (πραγματικός ή κατά φαντασίαν) που δυσφορεί, όταν συνειδητοποιεί πως οι μούντζες και οι κατάρες του λαού στις πλατείες και τους δρόμους περιλαμβάνουν στους αποδέκτες τους και... τον εαυτό του.

Οι διανοούμενοι που εγκατέλειψαν τον λαό στην τύχη του, συνωστιζόμενοι μπροστά στις κρατικές επιδοτήσεις, ευρωπαϊκά προγράμματα, τις Μ.Κ.Ο. και το Μέγαρο ή αποσυρόμενοι στον γυάλινο κόσμο τους, είναι πάντα έτοιμοι να σηκώσουν απειλητικά το δάκτυλο, καταγγέλλοντας τον μέσο μεροκαματιάρη, που κατεβαίνει στο Σύνταγμα χωρίς να έχει πέντε πτυχία και τρία διδακτορικά, ώστε να έχει έτοιμες λύσεις στα προβλήματά του. Η μούτζα, οι φωνές, τα «γηπεδικά» συνθήματα και –για πολλούς προπαντώς– οι ελληνικές σημαίες αποτελούν δείγμα ανωριμότητας, καθυστέρησης, επαρχιωτισμού. Δεν αντιλαμβάνονται ότι η έλλειψη απαντήσεων στο ερώτημα «τι κάνουμε;» δείχνει την ανεπάρκεια και την απουσία των ίδιων των διανοουμένων. Δεν μπορούν να παραδεχθούν ότι τα αδιέξοδα της κοινωνίας φανερώνουν την δική τους γύμνια. Άλλωστε, στο βασίλειο του ελιτισμού και της αλαζονείας η αυτοκριτική και η συγγνώμη είναι εξαιρετικά σπάνιες.

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η τέχνη. Οι προοδευτικοί καλλιτέχνες μας είναι πάντα έτοιμοι να στηλιτεύσουν παρωχημένες μορφές ελέγχου, που έχει καταργήσει και αντικαταστήσει ο ίδιος ο καπιταλισμός, μα δεν δείχνουν την ίδια συνέπεια στις σύγχρονες μεθόδους εκβαρβαρισμού και αποκτήνωσης την κοινωνίας μας. Στο φαντασιακό τους η κοινωνία είναι και πάλι στη θέση του κατηγορούμενου – του απαίδευτου αγροίκου επαρχιώτη. Μοναδική τους έγνοια, να «αποδομήσουν», όπως λένε, οποιαδήποτε συλλογική έκφραση του λαού – οποιοδήποτε στήριγμα του έχει απομείνει, πριν κατρακυλήσει στην βαρβαρότητα μιας κοινωνίας-ζούγκλας, όλων εναντίον όλων. Με έναν «προοδευτισμό» και μια «επαναστατικότητα» που, περιέργως, ανταμείβεται απλόχερα με επιχορηγήσεις, αξιώματα και βραβεία. Μα –θα πείτε– υπάρχουν εξαιρέσεις. Σίγουρα. Αλλά λίγες. Και είμαι σίγουρος ότι οι εξαιρέσεις αυτές θα είναι οι πρώτοι που θα συμφωνούσαν με τις διαπιστώσεις μου.

O λαός, λοιπόν, έχει μείνει μόνος του και η ευθύνη του τώρα είναι διπλή. Δεν αρκεί πια να κάνει την σωστή επιλογή – να βρει, επιτέλους την σωστή ηγεσία. Τώρα πια πρέπει να το πάρει πάνω του – και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Την ώρα που διανοούμενοι και καλλιτέχνες μαζεύουν υπογραφές για να στηρίξουν την καταρρέουσα σαπίλα της Μεταπολίτευσης (όπως υπέγραφαν πιο παλιά για το σχέδιο Ανάν, την Ρεπούση κ.λπ. – πάντα πρόθυμοι να στηρίξουν με το κύρος τους τις επιλογές του συστήματος), ή κρύβονται πίσω από την σιωπή τους, ξεχνώντας τον ρόλο τους στην κοινωνία, ο λαός πρέπει να πάει ένα βήμα παραπέρα και να αναλάβει ΚΑΙ αυτόν τον ρόλο. Δεν αρκεί πια η σκέτη αγανάκτηση, δεν αρκούν οι καφενειακές κουβέντες και οι λεονταρισμοί «κάντε με πρωθυπουργό για μια μέρα» (ή, αν προτιμάτε, «κάντε με καπετάνιο για μια μέρα»). Δεν μπορεί να κυνηγάει εσαεί φαντάσματα και συνομωσίες, προκειμένου να καλύψει και να παραμυθιάσει την άγνοιά του. Τα πράγματα σοβαρεύουν και αν δεν θέλουμε να αφήσουμε για άλλη μια φορά τις ζωές μας στα χέρια των όποιων «ειδικών» (που μας πρόδωσαν κατ’ επανάληψη), θα πρέπει να σοβαρευτούμε και εμείς. Από όλες τις απόψεις. Και πρώτα πρώτα να ξεπεράσουμε τα δικά μας ταμπού και τις δικές μας «απόλυτες αλήθειες».

Και προπαντός, θα πρέπει οπωσδήποτε να απαντήσουμε στο βασανιστικό ερώτημα «γιατί απέτυχαν οι προηγούμενοι από εμάς;». Μάλλον κάτι λείπει. Ο Σαββόπουλος ξεκίνησε την καριέρα του εκφράζοντας τους πόθους μιας ολόκληρης γενιάς και την έκλεισε κατρακυλώντας στον βούρκο των κόκκινων χαλιών, του Μεγάρου και της σόου-μπιζ. Η πορεία του αντικατοπτρίζει την πορεία ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Κάτι πήγε στραβά – κάπου εξοκείλαμε. Τι φταίει; Και αυτό, δυστυχώς, το ερώτημα θα πρέπει να το απαντήσουμε μόνοι μας. Φοβάμαι πως η απάντηση δεν είναι όσο εύκολη δείχνει.

Mα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί.
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

Μπ. Μπρεχτ

εφημερίδα Ανατροπή, φ.3, 12 Νοεμβρίου 2011

16 Νοε 2011

ανθ' ημών ο Μπουμπούκος...

σύνθεση του http://wonderjlawwall.blogspot.com/

«Ανθ΄ ημών ο Γουλιμής» είχε πει ο Τρικούπης, όταν από Πρωθυπουργός έφθασε να μην εκλεγεί ούτε καν βουλευτής - (έχασε στην περιφέρειά του, από κάποιον Γουλιμή, για λίγους ψήφους). Έτσι και τώρα, εκεί που οι κινητοποιήσεις της 28ης Οκτωβρίου έδειχναν ότι η κυβέρνηση θα έπεφτε και θα πηγαίναμε για εκλογές, κατάφερε -την τελευταια στιγμή- το σύστημα να διασωθεί.

Και αντί να κληθεί ο λαός να ψηφίσει, κλήθηκε ο έμπειρος κλητήρας να κυβερνήσει. Και κλήθηκε και ο μπουμπούκος να πάρει την αμοιβή του και να συμπληρώσει την αυτογελοιοποίηση της πολιτικής.


Σε μια κοινωνία που η πολιτική έχει υποταχθεί στην οικονομία, την αγορά και το θέαμα και οι πολιτικοί έχουν αντικατασταθεί από «διαχειριστές» και τεχνοκράτες, η υπουργοποίηση γελωτοποιών και σιχαμάτων όπως ο Μπουμπούκος (ή, πιο πριν ο Πάγκαλος) είναι απολύτως φυσιολογική. Δείχνει απλούστατα την έκλειψη της πολιτικής. Όλα παίζονται πια με όρους θεάματος. Από τους πολίτες που αποστρέφονται την πολιτική, αναζητώντας παραμυθία, παραμύθια, μαγικά κουμπιά και «σωτήρες», μέχρι τις ελίτ, που προωθούν στην πολιτική ντενεκέδες και γλάστρες. Άλλωστε ο νεοφιλελευθερισμός δεν έχει και ιδιαίτερες απαιτήσεις από την πολιτική. Το μόνο που ζητάει είναι η κατάργησή της. Και το κατάφερε με τον πλέον θεαματικό τρόπο. Με την διεξαγωγή της πολιτικής με όρους μεσημεριανάδικου. Ε, τώρα μάλιστα. Ναι, αυτό είναι φασισμός. Γνήσιος.


Ο «πατριωτισμός» του Άδωνη μπορεί να ειδωθεί μόνο με όρους λάιφ-στάιλ, όπως με όρους λάιφ-στάιλ υιοθετούν διάφορες ιδεολογίες-πακέτα πολλοί πολίτες στην μοντέρνα απολιτική κοινωνία. Η ιδεολογία ως εμπόρευμα περιλαμβάνει μία σειρά από κλισέ και κανόνες (από συγκεκριμένο ντύσιμο μέχρι συγκεκριμένα χόμπυ), που συνήθως έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: καμία σχέση με την κοινωνία και την πολιτική. Έτσι, το ιδεολογικό πακέτο με το brand name «πατριωτισμός» περιλαμβάνει από ταινίες του Χόλυγουντ και ατάκες για αναρχοάπλυτους συριζαίους, μέχρι προκάτ τομείς επιστημονικού ενδιαφέροντος, εν προκειμένου μία μελέτη της ιστορίας, και κυρίως της αρχαιότητας, με όρους αμερικανικού τηλεπαιχνιδιού.


Και πολιτική; Πουθενά. Φαίνεται και στην συμπεριφορά του Άδωνη στην βουλή. Στερούμενος παντελώς πολιτικής σκέψης, πολιτεύεται με όρους γηπέδου. Περιμένει να δει τι θα πει το ΚΚΕ ή ο Σύριζα, για να βγει μετά και να πει τα ανάποδα. Και κάθε φορά που μιλάει, πανηγυρίζει τις ηλιθιότητες που λέει, διότι κατάφερε να «την πει» στους αντιπάλους του. Και το κάνει με τον ίδιο τρόπο που «την λέει» ένας γαύρος σε έναν βάζελο στο καφενείο. Και νομίζει ότι αυτό είναι πολιτική…


ο πρόεδρος του Λάος στο ξεκίνημα της καριέρας του. Όπως βλέπετε, δεν άλλαξε ποτέ επάγγελμα.

Το υφυπουργείο πάντως δεν το πήρε τυχαία. Βλέπετε ο Καρατζαφέρης έχει από παλιά παρτίδες με την εξουσία. Έτσι, τις προάλλες που η εξουσία έβαλε τα καλά της και βγήκε για έναν νυχτερινό περίπατο, εκεί περπατούσε αμέριμνη (και αφού αγνόησε την Ντόρα που της την έπεσε με στυλ), έπεσε πάνω στον Καρατζαφέρη. Ο Καρατζαφέρης θύμισε τις παλιές τους σχέσεις. Ο Άδωνης, ο παράνομος καρπός του Καρατζαφέρη έπρεπε να αποκατασταθεί. Η εξουσία δεν μπορούσε να αρνηθεί το παράνομο τέκνο της...


9 Νοε 2011

1 Νοε 2011

εσείς τι ψηφίζετε;

δημοψήφισμα; ποιο δημοψήφισμα;

εγώ μία απάντηση ξέρω σε οποιαδήποτε ερώτηση του Τζέφρυ και της συμμορίας του.



κούρεμα; ποιό κούρεμα;

Εγώ ένα κούρεμα ξέρω για τον Τζέφρυ και τη συμμορία του.

πηγή

26 Οκτ 2011

επ' ευκαιρία της εθνικής επετείου


Εκεί που πριν υπήρχε μια σημαία, σήμερα υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο.

Εκεί που υπήρχε μια ιστορία, σήμερα υπάρχει ένα φασφουντάδικο.

Εκεί που άνθιζαν λουλούδια, σήμερα υπάρχει ένας έρημος τόπος.

Εκεί που υπήρχε μνήμη, σήμερα υπάρχει λήθη.

Στη θέση της δικαιοσύνης, ελεημοσύνη.

Στη θέση της Πατρίδας, ένας σωρός ερείπια.

Στη θέση της μνήμης, το άμεσο και το εφήμερο.

Στη θέση της ελευθερίας, ένας τάφος.

Στη θέση της δημοκρατίας, ένα διαφημιστικό σποτ.

Στη θέση της πραγματικότητας, οι αριθμοί.

Αυτοί, οι από πάνω, μας λένε: αυτό είναι το μέλλον που σας υποσχόμαστε. Απολαύστε το. Αυτό μας λένε και ψεύδονται. Αυτό το μέλλον μοιάζει πολύ με το παρελθόν.Κι αν κοιτάξουμε με προσοχή, ίσως δούμε ότι οι από πάνω είναι οι ίδιοι με χτες. Αυτοί που, όπως και χτες, μας ζητάνε σήμερα υπομονή, ωριμότητα, λογική, παραίτηση και παράδοση. Αυτά τα έχουμε ήδη δει και τα έχουμε ακούσει και πριν.

Σήμερα, ο νέος και σύνθετος μανδύας με τον οποίο ντύνεται η βία των κερδών για τους λίγους εις βάρος των πολλών, φέρνει στο προσκήνιο έναν πραγματικό παγκόσμιο πόλεμο ενάντια στην ανθρωπότητα.

Ολόκληρα έθνη ρημάζονται.

Εδάφη κατακτούνται.

Επανακαθορίζεται η παγκόσμια γεωγραφία.

Γκρεμίζονται τα τείχη για τα χρήματα κι ορθώνονται για τους λαούς.

Οι ιστορικές κουλτούρες των λαών μας, πρόκειται να αντικατασταθούν από επιπόλαιες ελαφρότητες.

Σε μερικές χώρες, αντί για εθνικές κυβερνήσεις υπάρχουν τοπικές διοικήσεις.

Ξεπουλιούνται οι φυσικοί πόροι, η γη, η ιστορία. Και πάνω στις οροσειρές που διατρέχουν κι ενώνουν τη Λατινική Αμερική, από το Μπράβο στο Βορρά, μέχρι τη Γη του Πυρός, θέλουν να βάλουν μια πινακίδα που να ανακοινώνει και να απειλεί: Πωλείται.

αποσπάσματα από το πρόσφατο μήνυμα του Υποδιοικητή Μάρκος στον λαό της Χιλής

πηγή

22 Οκτ 2011

Νισάφι!



«Δώστε μας αύξηση στο μισθό» φωνάζουν οι συνδικαλιστές της Αριστεράς, με το ΚΚΕ να πλειοδοτεί: «Κατώτατος μισθός 1400 ευρώ». «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» συμπληρώνουν οι «μαύροι», συνθέτοντας τον καμβά των αιτημάτων του… πρωτοπόρου κομματιού του ελληνικού λαού. Την ώρα που η χώρα καταστρέφεται, κάθε συντεχνία, πολιτικός χώρος, μαγαζί και παραμάγαζο εξακολουθεί να ασχολείται με τις φαντασιώσεις και τα φετίχ που καλλιέργησε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δίνοντας λίγη ή καθόλου σημασία στο τι γίνεται εδώ κάτω, στον πλανήτη Γη. Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό συνθημάτων, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, ένα μοναχικό πλακάτ (υποθέτω κάποιου «κοιμισμένου, Ελληνάρα, απολίτικου πρόβατου») βρισκόταν εκατό χρόνια μπροστά από όλα τα υπόλοιπα πανώ, συνθήματα και αιτήματα: «Θεέ μου, βοήθησε να μην φαγωθούμε μεταξύ μας».


Έξι μήνες πριν, τον Μάιο, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων ήταν προ των πυλών. Επεισόδια στη πορεία, ανοιγμένα κεφάλια από τα ΜΑΤ, δολοφονία οικογενειάρχη για μία κάμερα, πογκρόμ Χρυσαυγιτών, μολότοφ στο Α.Τ. Εξαρχείων και τη λαϊκή αγορά. Οι διάφοροι πολιτικοί χώροι είχαν καταλήξει: εμφύλιος. Έναν μήνα μετά, στις πλατείες της χώρας, ο ελληνικός λαός αποφάσισε το ανάποδο. Οι ερασιτέχνες αγανακτισμένοι είχαν διαφορετική άποψη από τους επαγγελματίες. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι, σε μεγάλο βαθμό, σνομπάρανε και ειρωνεύτηκαν το κίνημα το πλατειών ή συμμετείχαν με… βαριά καρδιά. Οι αγανακτισμένοι δεν επέμεναν στον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματός τους επειδή έχουν λουλουδάτες αυταπάτες ή επειδή είναι φοβιτσιάρηδες (όπως αυτάρεσκα πιστεύουν ορισμένοι ματσό Σταλόνε της Αριστεράς). Απλώς ο λαός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο οχυρό του συστήματος είναι να ξεσπάσει ένας κοινωνικός πόλεμος όλων εναντίον όλων. Και αποφάσισε για πρώτη φορά να διαδηλώσει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να αφήσει –όπως στο παρελθόν– τον έναν ή τον άλλο εργολάβο της επανάστασης να χαντακώσει το κίνημά του.


.

Σήμερα, καθώς το καθεστώς Πασόκ καταρρέει, καταστρέφοντας παράλληλα ολόκληρη τη χώρα, το κίνημα των πλατειών έχει κλείσει τον κύκλο του. Η κατάθλιψη έχει επιστρέψει και ο κόσμος αναζητεί και πάλι μορφές και τρόπους οργάνωσης της οργής του. Δύσκολο, καθώς βαδίζει στα τυφλά: Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην οργάνωση του λαού –διανοούμενοι, πολιτικοί, κόμματα, συνδικάτα, «πρωτοπορίες»– τον έχουν κατ’ επανάληψη προδώσει και εξαπατήσει. Όσο περνάει ο καιρός και ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και από μηχανής Θεοί, καταλήγει στην μόνη πρόταση για μια καλύτερη κοινωνία: Πρέπει να το πάρει πάνω του. Πρέπει να αφήσει τις αυταπάτες της μεσολάβησης και να χτίσει ο ίδιος το (όποιο) καινούριο. Και πάλι εμφανίζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες οι επαγγελματίες, με την δική τους αντιπρόταση – την μόνη που έχουν: εμφύλιος.


Χθες, μέλη της πρωτοπορίας του Περισσού και μέλη της πρωτοπορίας των Εξαρχείων συγκρούστηκαν, διεκδικώντας αμφότεροι το δικαίωμα στο… νταβατζηλίκι της λαϊκής αγανάκτησης. Και οι μεν και οι δε απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι βρίσκονται σε άλλο κόσμο. Απολιθώματα της Μεταπολίτευσης που δεν συνειδητοποιούν ότι το ποτάμι τους έχει προσπεράσει. Όπως θα’ λεγε και ο Γιωργάκης, η Αριστερά στην Ελλάδα «ή θα αλλάξει ή θα βουλιάξει». Και το καθαρό μυαλό δεν είναι συχνό προσόν αυτών των χώρων. Και η φύση απεχθάνεται το κενό…


Το δίλημμα είναι απλό: ή λαός, ή ολοκληρωτισμός. Η βία και το χάος, αν δεν έχει την λαϊκή νομιμοποίηση (όπως π.χ. είχε στην Κερατέα) θα έχει μία και μόνη κατάληξη. Ανεξαρτήτως προθέσεων και προσδοκιών, οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη-δράση-αντίδραση γίνει ερήμην του λαού (ή ενάντια στην θέλησή του) θα οδηγήσει σε περισσότερο ολοκληρωτισμό, περισσότερη χούντα, περισσότερο φασισμό. Ή ο λαός θα πάρει το πράγμα πάνω του, ή θα μας πάρει όλους ο Διάολος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.


10 Οκτ 2011

διώξεων συνέχεια


4 συλλήψεις μετρά πλέον η αφισοκόλληση του εντάλματος καταδίωξης του χοντρού και του λιγνού μπετόβλακα. Δύο πριν τη ΔΕΘ και άλλες δύο την περασμένη εβδομάδα. Τα σχόλια του κοινού, πάντως, είναι θετικότατα. Σε μία, ζωγραφίσανε κερατάκια και μυτερά δόντια στους καταζητούμενους και γράψανε δίπλα «Σατανάδες, να σας πέσει το πουλί!».

Προσθήκη  εικόναςΠάντως η αφισοκόλληση συνεχίζεται κανονικότατα, σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Βόλο!


εφημερίδα Ρήξη, τ. 78, Οκτώβριος 2011