ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

30 Μαΐ 2013

βίβα λα δραχμολουθιόν

Στον δρόμο για τις εκλογές ένα πιασάρικο σύνθημα αξίζει πολύ περισσότερο από ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα. Όπως και στα τηλεπαράθυρα, όπου μια ωραία ατάκα αξίζει πολύ περισσότερο από μια συνεπή επιχειρηματολογία. Στην πολιτική δεν έχει σημασία το τι θες να κάνεις, το πρόγραμμα, οι στόχοι, οι πράξεις. Σημασία έχει ο εύκολος εντυπωσιασμός - εξω απτην Ευρώπη, έξω απτην δραχμή, έξω οι βάσεις του θανάτου, ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Μόνο που όταν μένεις στα συνθήματακαι τους αφορισμούς, αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα της γαργάρας... Το καραβάκι της δραχμής ανοίγει τα πανιά του σε αχαρτογράφητες θάλασσες και οι τολμηροί δραχμοθαλασσοπόροι ξανοίγονται στο άγνωστο με βάρκα την παρόλα...


εφημερίδα Ρήξη, τ. 93, Μάιος 2013

16 Μαΐ 2013

θέατρο σκιών και σάτιρα

 Θέατρο Σκιών και σάτιρα
από το αφιέρωμα στο Θέατρο Σκιών του περιοδικού Άρδην που κυκλοφορεί.



Αν στο παρελθόν το Θέατρο Σκιών ψυχαγωγούσε και ταυτόχρονα διαπαιδαγωγούσε το σύνολο του ελληνικού λαού, αποτελώντας βασικό συστατικό διαμόρφωσης της κουλτούρας του, σήμερα που έχει περιοριστεί κατά κανόνα σε ένα παιδικό κοινό, ή μεμονωμένους θεατρόφιλους και διανοούμενους, τον ρόλο αυτό έχει αναλάβει η τηλεόραση. Στο κείμενο αυτό επιχειρούμε μια παράθεση των στοιχείων που καθορίζουν την κοινωνική σάτιρα του Θεάτρου Σκιών και μία αντιστοίχισή τους με την σημερινή –εν πολλοίς τηλεοπτική– σάτιρα.

Η σκέψη πως στοιχεία του Θεάτρου Σκιών μπορούν σήμερα να ανιχνευθούν στα θεατρικά σκετς του Μάρκου Σεφερλή είναι για κάποιους αρκετά εξοργιστική ώστε να σταθεί έστω και ως υπόθεση εργασίας. Ίσως πιο εύκολα δεκτή να είναι η αντιστοίχιση του Καραγκιόζη με τον Λαζόπουλο των «Μικρών Μήτσων» ή τις παλαιότερες περσόνες του Χάρυ Κλυν – αν και οι ομοιότητες εδώ είναι μάλλον λιγότερες. Βέβαια, το ζητούμενο εδώ δεν είναι ο σχολιασμός του ταλέντου κάθε καλλιτέχνη αλλά η φιλοσοφία και η λειτουργία της τέχνης του. Άλλωστε, η λαϊκή φαντασία και το λαϊκό χιούμορ σπανίως συμβαδίζουν με την εκάστοτε πολιτική ορθότητα και η ιστορία του Θεάτρου Σκιών βρίθει από «καθώς πρέπει» σχόλια απόγνωσης και αηδίας για το χαμηλό επίπεδό του.