ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

26 Απρ 2012

και η ρέκλα συνεχίζεται

Ειδοποίησης εκ της διευθύνσεως:

Το προσωπικόν του ξύλα - πέτραι βρίσκεται σε παρατεταμένη περίοδο ρέκλας, εξού και η κάπως αραιή ανάρτησις κειμένων και σκιτσογραφιών. Για ψυχολογική στήριξη (του προσωπικού) μπορείτε να περάσετε το Σάββατο το μεσημέρι από το πανέμορφο Χαλάνδρι, δι ενα κρασάκι βρε παιδί μου.


Υ.Γ. Μη νομίζετε ότι το σκίτσο της αφίσας είναι δικό μου - ούτε αυτό δεν έκανα. Είναι του εξαίρετου Κουβανού Angel Boligan

1 Απρ 2012

Ρήξη και Ανατροπή


«Παιδί» του Συντάγματος, το εφημεριδάκι τούτο βγαίνει από μια ομάδα ανθρώπων που συναντηθήκαμε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις. Χωρίς εγωισμούς και αλαζονείες, γράφουμε άρθρα (τα δικά μου είναι τα καλύτερα), σχολιάζουμε και παραθέτουμε ο καθένας την άποψή του (η δικιά μου είναι η πιο σωστή).


Και επειδή το εφημεριδάκι διατίθεται δωρεάν (σε συνελεύσεις, βιβλιοπωλεία και στέκια), κάνουμε και ένα παρτάκι για την οικονομική ημών ενίσχυση. Καλοδεχούμενοι όλοι, να ΄ρθείτε να σας σερβίρω!

«Μην περιμένετε ότι πίσω από αυτό το έντυπο θα βρείτε μια συγκροτημένη πολιτική ομάδα που προσπαθεί να καταγραφεί και να καταγράψει τις αλήθειες της. Μετά από 5 μήνες στο Σύνταγμα έχουμε καταλάβει ότι οι αλήθειες είναι πολλές και διαφορετικές για τον καθένα μας. Απλά θέλουμε να αποδείξουμε ότι παρά τις όποιες διαφορετικές μας αλήθειες, μπορούμε να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα όλοι μαζί. Γιατί όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι η αλήθεια μας δεν έχει καμία αξία αν δεν σπάει τον φόβο της συμμετοχής.»

απ΄ το εντιτόριαλ του πρώτου φύλλου



Ο εσωτερικός εχθρός


Ποτέ άλλοτε η υστερία του persecuteur persecute (καταδιωκόμενος διώκτης) δεν έγινε, όπως σήμερα, ο κόσμος της κοινωνίας στην ολότητά της.
Κώστας Παπαϊωάννου
Για πολλούς, το Σύνταγμα (και γενικώς το κίνημα των πλατειών) ήταν χωρισμένο σε δύο στρατόπεδα. Για κάποιους ήταν η πάνω πλατεία και η κάτω. Άλλοι βλέπουν τα στρατόπεδα αλλιώς. Από την μία η απολίτικη μάζα του φραπέ και από την άλλοι οι πολιτικοποιημένοι και συνειδητοποιημένοι. Ή, από την ανάποδη, από την μία οι ανιδιοτελείς ακομμάτιστοι και από την άλλη τα ιδιοτελή κομματόσκυλα. Άλλοι διακρίνουν το στρατόπεδο της πολιτικής δράσης και αυτό της απλής διαμαρτυρίας. Άλλοι ξεχωρίζουν το ριζοσπαστικό ή επαναστατικό στρατόπεδο από το μεταρρυθμιστικό ή ρεφορμιστικό. Άλλοι το βλέπουν πιο απλά: Από τη μία οι αριστεροί και από την άλλη οι δεξιοί (όσο πιο στοιχειώδης είναι η σκέψη, τόσο πιο σχηματικά είναι και τα συμπεράσματά της).
Υπάρχει, όμως, και ένας άλλος διαχωρισμός, ίσως πιο κοντά στην αλήθεια. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην κοινωνία και τη ζούγκλα, το συλλογικό και το ατομικό, το (ενίοτε περιοριστικό και καταθλιπτικό) εμείς και το (πάντα περιοριστικό και καταθλιπτικό) εγώ. Ο διαχωρισμός ανάμεσα στην ιδεολογία που καθοδηγεί την σκέψη και την ιδεολογία που την νεκρώνει. Την πολιτική σαν ελπίδα και την πολιτική σαν αφορισμό. Την ιδεολογία που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία και την ιδεολογία που έχει στο επίκεντρο την… ιδεολογία.