ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

14 Ιουν 2012

Στο άγνωστο με βάρκα την καβάτζα;



… σ’αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε
τρώνε βρώμικο ψωμί…

Σε μία παρασιτική κοινωνία, που έμαθε διαχρονικά να στηρίζει την ευμάρειά της σε «ξένα κόλλυβα» (από την αντιπαροχή και τα εμβάσματα, στα ευρωπαϊκά κονδύλια και τη μαύρη εργασία), ο πολιτικός και δη ο προεκλογικός διάλογος δεν μπορεί παρά να στρέφεται διαρκώς γύρω από την εξασφάλιση αυτού του τρόπου ζωής. Τα διάφορα κόμματα, γνωρίζοντας πως η επιβίωσή τους στηρίζεται στην ψήφο των εκτεταμένων μεσαίων στρωμάτων, αποφεύγουν την πικρή αλήθεια (ότι το πάρτυ τελείωσε) και αναζητούν δισεκατομμύρια από το πουθενά για να στηρίξουν την αναπαραγωγή του παρασιτισμού. Κανείς δεν αναλαμβάνει το πολιτικό κόστος να παραδεχθεί πως έχει τελειώσει το οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο της Μεταπολίτευσης, αυτό που συνοψίζει χαρακτηριστικά ο αρχετυπικός νεοέλληνας: ο τηλεοπτικός «Ακάλυπτος». Είναι καιρός, όμως, να το πάρουμε επιτέλους χαμπάρι : Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν! Ούτε στα κρατικά ταμεία, ούτε στα πετρέλαια του Αιγαίου, ούτε στις τσέπες των εφοπλιστών, ούτε στην Εκκλησία, ούτε στους Ρώσους και τους Κινέζους, ούτε στη Βενεζουέλα, ούτε στις αεριτζίδικες επενδύσεις της πράσινης ανάπτυξης. Λεφτά θα υπάρξουν, όσα υπάρξουν, όταν θα αποκτήσουμε μια ΑΥΤΟΝΟΜΗ οικονομία σε μία ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ πατρίδα.

Ο παρασιτισμός οδηγεί στην εξάρτηση. Δεν μπορείς να πας κόντρα στη Μέρκελ όταν περιμένεις να σου στείλει τους τουρίστες της για να φας ένα πιάτο φαί. Δεν κάνεις τον νταή στην Ευρώπη όταν περιμένεις τα ευρωπαϊκά κονδύλια για να ζήσεις. Δεν φέρνεις ανάπτυξη με αρπαχτές στο χρηματιστήριο και με κρατικές προμήθειες. Δ εν φτιάχνεις οικονομία με τον μετανάστη-δούλο στο χωράφι και τον αγρότη-εισοδηματία στο καφενείο. Ούτε μπορείς να πουλάς επανάσταση, όταν στηρίζεις την ταξική σου αναπαραγωγή στα λεφτά του κράτους (στα λεφτά, δηλαδή, των άλλων, ασθενέστερων, τάξεων) και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων.





Μην ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε πως θα πάρουμε 2000 ευρώ μισθό, γιατί δεν θα τα πάρουμε (εκτός κι αν τα πάρουμε από κάποιον άλλο). Ας ψάξουμε να βρούμε πως θα μπορέσουμε, με τα 500 που θα παίρνουμε να ζούμε σαν άνθρωποι. Και αυτό δεν έχει να κάνει με το επίπεδο καταναλωτικής ευμάρειας αλλά πρωτίστως με το τι είδους κοινωνία θα χτίσουμε. Και εκεί δεν χωράει η νοοτροπία του «κράτους-μπαμπά» και του «δώσε και μένα μπάρμπα». Δεν χωράει η μποέμ καλοπέραση των βορείων προαστείων, ο κοσμοπολιτισμός των μεσοστρωμάτων, τα Λονδίνα και τα Βερολίνα και οι Βαρκελώνες. Δεν χωράνε τα επιχειρηματικά πλάνα των παράσιτων του Κολωνακίου και του Politeia tennis club. Ούτε, βέβαια, χωράει η κτηνωδία μιας διαλυμένης κοινωνίας τρομαγμένων γερόντων και ψυχωτικών εφήβων, με το όπλο στο χέρι, που σφραγίζουν την μοναξιά τους πίσω από πόρτες ασφαλείας, συναγερμούς, αυτόκλητους σεκιουριτάδες και ψυχανώμαλους μπράβους και πορτιέρηδες.

Στον κόσμο της αντίστασης και των πλατειών, προσπαθήσαμε να ψηλαφίσουμε την προοπτική ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, μια διαφορετικής κοινωνίας, μιας διαφορετικής πατρίδας. Στον κόσμο της τηλεόρασης και του πολιτικού κατεστημένου μπορούμε απλώς να αναθέσουμε στον επόμενο απατεώνα να μας εξασφαλίσει λίγα «ξένα κόλλυβα» ακόμη, με αντίτιμο την ίδια μας την ζωή, την ίδια μας την κοινωνία, την ίδια μας πατρίδα. Στο χέρι μας είναι να διαλέξουμε σε ποιόν από τους δύο κόσμους θέλουμε να ζήσουμε. Να ξέρουμε, όμως, ότι οι δύο αυτοί κόσμοι δεν μπορούν να συνυπάρξουν.

Συνέχιση του παρασιτισμού, μέσα σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης και ανακατατάξεων δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, παρά μόνο για ένα μικρό τμήμα του πληθυσμού. Μία μικρή ελίτ, αεριτζίδων και κομπραδόρων, μεγαλοαλαφουζοκαρχαριών και μικροτζιμερομαρίδων, κλεισμένη σε σιδερόφρακτα προάστια και ζώνες κοσμοπολίτικης ανάπτυξης αλά Μόντε Κάρλο, για να υποδέχονται τα γιοτ και τα ιδιωτικά τζετ των τουριστών, τις οφ-σορ και το μαύρο χρήμα, τις πουτάνες και τα ναρκωτικά. Η «βαριά βιομηχανία» (ή αλλιώς το καρκίνωμα) της Ελλάδας, ο τουρισμός, θα τροφοδοτεί προστατευμένες νησίδες ασφάλειας και κατανάλωσης (για παράδειγμα την Κρήτη ή το Ελληνικό). Και η υπόλοιπη χώρα; Καμένη γη. Ζώνες σύγχρονης δουλοκτησίας, εξαθλιωμένες μάζες να πουλάνε το βιος τους (ή το βιος του διπλανού τους) στη μαύρη αγορά για λίγα ευρώ (ή τούρκικες λίρες), σε ένα χάος πολέμου όλων εναντίον όλων, μία νεκρή ζώνη ανάμεσα στο «φρούριο Ευρώπη» και την ισλαμική Ανατολή.

Μόνη ελπίδα για την επιστροφή κάποιου στον «χαμένο παράδεισο» η είσοδος στην ελίτ αυτή, όχι πλέον «πατώντας πάνω σε πτώματα» μόνο, αλλά και πατώντας πάνω στο πτώμα της ίδιας του της χώρας. Η ένταξη στα παλιά τζάκια που θα επιβιώσουν και τα νέα που θα δημιουργηθούν, η προσκόλληση στους δυτικούς και ανατολικούς αφέντες, το κομπόδεμα στην Ελβετία που θα μας επιτρέπει να καλοπερνάμε όταν δίπλα μας θα σφάζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Αφού έχουμε καβάτζα, ας καεί το παλιάμπελο (η χώρα) και βλέπουμε... Αλλά αυτό δεν μπορεί να αποτελέσει όραμα ενός λαού. Είτε το δεις από εθνική σκοπιά, είτε από ταξική.





σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου

12 σχόλια:

  1. παρακολουθω με τεταμενη προσοχη τη σκεψη να παιρνει διαφορες κατευθυνσεις,να αφομοιωνεται,να απελευθερωνεται,σταθηκα με ενδιαφερον στις δικες σας προσεγγισεις.ειμαι ομως τοσο φορτισμενη,το θυμοειδες μου,καπελωνει τον ορθολογισμο μου,αποφευγω τις τοποθετησεις,θα βγει οργη,βουτυρο για το συστημα,γραφικοι οργισμενοι νεοι,ιδεολογοι των ηπιων"δημοκρατικων"διαθεσεων,βρωμοκοπουν συναινεση,ακινδυνα ινδικα χοιριδια κατα βλαντιμιρ βατσουλικ.ετσι μας επιθυμουν,σχεδον μας ερωτευονται...συνεχιζω να σας παρακολουθω με ενδιαφερον! ετιεν ντε λα μπωεσυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πάει καιρός που η εξουσία βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από την κοινωνία (και οι δυό τους δυο τρία βήματα μπροστά από την... πρωτοπορία). Πρέπει να ψαχουλευτούμε αλλιώς μάλλον, και εκεί χρειαζόμαστε και το ορθολογικό και το θυμικό. Προς το παρόν ας περιορίσουμε όσο μπορούμε τον θόρυβο, να πιάσουμε τα βασικά και βλέπουμε. Όσον αφορά τις ήπιες διαθέσεις και την συναίνεση, τα φαινόμενα συχνά απατούν...
    Υ.Γ. Ποιός είναι ο βατσουλικ;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. για μενα ενας ρεφορμιστης που εκανε ωστοσο μια καλη τεχνικη περιγραφη ενος συστηματος που ακριβως εμεινε συστημα,και'δικαιωσε' τους δημιους ανα την υφηλιο παιζοντας για λοιγαριασμο τους το βρωμικο παχνιδι της ιδεολογικης διαστρεβλωσης.διαβασα τυχαια το βιβλιο'ινδικα χοιριδια',οταν το εντοπισα,πρωτο ετος,σ'ενα καροτσι με βιβλια εξω απ'τη σχολη,1 ευρω,μιας και δεν πουλησε φαινεται καλα...κινειται στο ιδιο μηκος κυματος με το'αστειο'του κουντερα και εγινε ας πουμε και αυτο μια αφορμη να με απασχολησει μετεπειτα "σοβαρα'το ζητημα της ιδεολογιας και των θεωριων του κρατους.πολυ βιωματικη ομως εγινα,να τα περι θυμοειδους που ελεγα!!!δυσκολες,πλην ενδιαφερουσες εποχες επιπλαστων[οντως]συνεναισεων...χχχ λα μπωεσυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. α, δεν τον είχα κατά νου. Αν το πετύχω θα το διαβάσω. Τα περί ιδεολογίας και κράτους είναι όντως ζουμερά και ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Σκέψου ότι έχουμε ένα πανίσχυρο κράτος που ουσιαστικά τροφοδοτεί ολόκληρη την οικονομία και την κοινωνία και ταυτόχρονα είναι εντελώς ανίσχυρο να επιβληθεί και να οργανώσει την οικονομία αυτή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. σωστα,μιλαμε για ενα οντως πανισχυρο,με ολα τα στοιχεια του σε πληρη, δυναμικη ισχυ .αναρωτιεμαι απλως εαν τελικα δεν μπορει,η' δεν συναδει με τα ποιοτικα χαρακτηριστικα ενος οργανωμενου,οικονομικα ωστοσο ετεροπροσδιορισμενου κρατους[στην περιπτωση της ελλαδος περιφερειακος καπιταλισμος και διεισδυση ουτως η'αλλως ξενων επενδυτων-τραπεζιτων],να "οργανωσει"και να'ελεγξει"[για ποιον τελικα,εφοσον το κεφαλαιο δεν ανακατανεμεται καν εντος των τειχων/]μια οικονομια που αποτελει μεν τροφο του,αλλα σε καμμια περιπτωση δεν θα πρεπει να δυναται να το κανει π α ν τ ο τε και με ολα τα μεσα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Tο κράτος τέρας είναι άμεσο αποτέλεσμα του παρασιτισμού και του γεγονότος ότι καμία τάξη δεν είχε την δύναμη να επιβληθεί και να επιβάλλει το συμφέρον της, 200 χρόνια τώρα... Και έτσι φτάνουμε στο τερατούργημα αυτό που δεξιοί και αριστεροί το βρίζουνε και παράλληλα το ζητάνε. Και έχουν όλοι και δίκιο και άδικο. Και το κράτος ικανοποιεί τους πάντες και κανέναν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ποιο σύστημα κοινωνικής οργάνωσης νομίζεις ότι είναι το πιο καλό;

    Πως θεωρείς ότι θα πρέπει να οργανωθεί η κοινωνία ούτως ώστε να ληφθούν πχ αποφάσεις για όσα θεωρείς ότι πρέπει να γίνουν;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Επειδή οι θεσμοί είναι ένα κομμάτι μόνο του ζητούμενου και το άλλο, το μεγαλύτερο, είναι οι άνθρωποι. Κι επειδή με τον μεσσιανισμό των επίγειων παραδείσω δεν τα πάω και πολύ καλά, προτιμώ να βλέπω τη διαδρομή και όχι το τέρμα. Άρα δεν έχω κάποιο πατρόν κοινωνίας να προτείνω. Στην παρούσα φάση, το στοίχημα είναι ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας. Σε επίπεδο θεσμών ο εκδημοκρατισμός του πολιτεύματος και των θεσμών του και σε επίπεδο κοινωνίας η εκ νέου πολιτικοποίηση των ανθρώπων, το σπάσιμο της ιδιωτείας και της απάθειας, η εύρεση του συλλογικού κλπ κλπ. Αυτά ως προυπόθεση απαραίτητη ώστε η όποια αλλαγή να είναι της προκοπής. Ποιο σύστημα οργάνωσης είναι το πιο καλό; Αυτό που θα έχει τη στήριξη της κοινωνίας και θα το ζητάει η κοινωνία. Σίγουρα όχι αυτό που θα διαμορφωθεί και επιβληθεί ερήμην της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. στο μεσσιανισμο ουτως η' αλλως,στηριζονται ανεκαθεν οι θρησκειες και οι συνεργατες τους.το ερωτημα οπως διατυπωθηκε απο τον φιλο\η για το ποιο συστημα ειναι το καλυτερο κλπ,οντως ως "προβλημα" βρισκει τη διεξοδο του στη βαση,το λαο,ομως δεν προκειται για κατι αφηρημενο.μιλαμε για ταξεις,με οικονομικα και πνευματικα ποιοτικα χαρακτηριστικα,και ο παρασιτισμος ετσι και αλλιως σε μια τετοιου ειδους σχεση του ατομου-πολιτη με το οικονομικο\κοινωνικο στστημα στο οποιο μετεχει η εστω αναγκαστικα αποτελει κομματι του,δεν ειναι κατα τη δικη μου αποψη καταναγκην κακο,εαν αλλωστα εκλειφθει υπο το πρισμα μιας αντικειμενικοτητας που διεκδικει το ρολο του λιπαντικου ενος μηχανισμου που εξωθειται αναγκαστικα στην εξαντληση των οριων του.γιατι οχι να μη πεφτουν οι μασκες τη στιγμη που η βαση τφισταται διαιρεμενη εντος ενος πανισχυρου αντιδραστικου θεσμικου πλαισιου?και το θεσμικο πλαισιο,δεν ειναι πια τυποις!αποτελει την ψυχη και το αιμα μιας κοινωνιας οπως τουτη εδω η συγχρονη.μιλαμε με ορους υπαρκτου καπιταλισμου πια,με την περε...τροικα στην πληρη δυναμικη της εξελιξη!μια λοιπον...καταρρευση ειναι προ των πυλων.με συγκινηση θα λεω πως καποτε υπηρξα πολιτης της πρωην ευρωπαικης ενωσης....λα μπωεσυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Yπαρκτός καπιταλισμός, λοιπόν, σε κρίση. Ή μάλλον όχι, η Κίνα καλά κρατεί. Άρα κρίση της δυτικής ηγεμονίας στον Καπιταλισμό. Άρα και αλλαγή της θέσης της Ελλάδας στον παγκόσμιο καταμερισμό της εργασίας. Όπερ μας τελείωσε ο παρασιτισμός. Με τον έναν (Μέρκελ) ή τον άλλον (ΗΠΑ) τρόπο. Άρα, απτο να παλεύουμε να τον νεκραναστήσουμε (όπως προσπαθεί η δώσε και μένα μπάρπα Αριστερά) ας βρούμε έναν άλλο τρόπο υπέρβασής του. Εκεί θα χρειαστούμε ολική αλλαγή «φαντασιακού» (κατά το ολική μεταμόσχευση) της κοινωνίας. Χειραφέτηση (όχι μόνο από τα γνωστά), πολιτικοποίηση, και διάφορες λέξεις που ξεκινάνε με το πρόθεμα «αυτό-» (πλην της αυτοϊκανοποίησης που το παραξηλώσαμε τελευταίως!)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. φαντασιακου???με η' διχως εισαγωγικα,πραγματικα μου προκαλει"τον φοβον μπροστα στο ανοικειον"που θαλεγε και ο συντηρητικος φρουντ...παντως,θα συμφωνησουμε στα περι"αριστερας",[τι θα πει αριστερα τελικα....].ενδιαφερον αυτο με το δωσε και τον μπαρμπα,και που να βρεθει πια μπαρμπας!λα μπωεσυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. έχασα τον μπάρμπα μου και τώρα τι θα κάνωωωωωωω
    μάνα μου, μανούλα μου, μπορεί και να ποθάνωωωωω

    (από παλιό μοιρολόι, περιοχής Ελούντας)

    ΑπάντησηΔιαγραφή