Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του Μέγκα και του Σκάι, ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα του καλοκαιριού ήταν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου. Δυστυχώς η συγκομιδή της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας ήταν φτωχή – μόλις δύο μετάλλια. Στημένο το παιχνίδι από τις πολυεθνικές, βέβαια, θα απαντήσει κάποιος, όπως και το έτερο σημαντικό γεγονός της χρονιάς (σύμφωνα με έρευνα της Ε.Ρ.Τ.), η Γιουροβίζιον, όπου τα γνωστά κέντρα, πιστά στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σκανδιναβίας, μας στερούν συνεχείς εθνικούς θριάμβους. Κι όμως, υπήρξαν φορές που τα κέντρα αυτά μας δέχτηκαν κι εμάς στο τραπέζι, δίνοντάς μας κάνα κοκαλάκι, ένα μετάλλιο, μια διάκριση, έναν καλό λόγο. Έτσι στηρίχθηκε ο τρίτος ελληνικός πολιτισμός του σημιτικού θαύματος. Όταν υπάρχει κρίση, όμως, ο πολιτισμός και ο αθλητισμός είναι πάντα τα πρώτα θύματα… Πάντα έτσι γίνεται. Πρώτα θα φαλίρει ο Κωστόπουλος και θα εξευτελιστεί ο Κεντέρης και μετά θα μπει φυλακή ο Άκης.
καλή μας όρεξη...
Ουδέν κακόν, όμως, αμιγές καλού. Τώρα πια οι αθλητές μας θα μπορούν να αγωνίζονται ελεύθερα, χωρίς μεν διακρίσεις και μετάλλια και δημοσιότητα και το κράτος να τους φτιάχνει ομάδες και στάδια, αλλά και χωρίς να του χρωστάνε τα ανάλογα γραμμάτια. Λίγο πράγμα το’ χεις να ιδρώνεις μια ζωή για το άθλημα, να γίνεσαι πρότυπο των συμπατριωτών σου, ίνδαλμα της νεολαίας, και μια ωραία πρωία να σου φέρνει ο ταχυδρόμος το χαρτί της επιστράτευσης και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρίσκεσαι ξαφνικά στα γεράματα βουλευτής επικρατείας του καταρρέοντος Πασόκ; Να χάνεις τα’ αυγά και τα πασχάλια και από το υψηλότερο σκαλί του βάθρου να… καταβαραθρώνεσαι στην ανυποληψία και την χλεύη; Μηδένα προ του τέλους μακάριζε, βέβαια, και όπως στρώσαμε θα… ξενυχτήσουμε.
Δεύτερη χειρότερη μασκότ όλων των εποχών, μετά τον Mr. Green
καλή μας όρεξη... Δεύτερη χειρότερη μασκότ όλων των εποχών, μετά τον Mr. Green 
ήταν μια καλή αρχή...
και μη χειρότερα...
εφημερίδα Ρήξη, τ.87, Σεπτέμβριος 2012
Θεωρητικώς καλά τα λες Νικόλα και κατα βάθος συμφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα όμως είναι ότι ο "παλιός καλός" κόσμος δεν υπάρχει πια.
Ζούμε στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο.
Σε αυτόν ο ανταγωνισμός είναι αμείλικτος και απαραίτητος. Εαν δεν προσαρμοσθούμε και "χορέψουμε", σε λίγο θα μιλάμε τούρκικα.
Εν ολίγοις από τη στιγμή που τα οφέλη είναι μεγαλύτερα από τη ζημία για την χώρα, δεν θα πρέπει να μας χαλάει ότι κάποια παιδιά ασχολούνται με τον επαγγελματικό αθλητισμό ή το μαζικό πολυεθνικό "τραγούδι".
Όλα είναι θέμα μάρκετινγκ και "προβολής" της χώρας στην παγκόσμια αρένα.
Όλοι το κάνουν ας το κάνουμε και εμείς με τον τρόπο μας.
Χάθηκε π.χ. λίγο καλό μπουζουκάκι στη συμμετοχή μας στο γιουροβίζιο;
Χάθηκε π.χ. να επικεντρώσουμε και να επενδύσουμε σε αθλήματα όπου η ντόπα παίζει λιγότερο ρόλο (ξιφασκια, ιστιοπλοια, σκοποβολή κλπ);
Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Για να επιβιώσουμε θα προσαρμοστούμε αλλά και θα κρατήσουμε την ιδιοσυστασία μας σαν έθνος.
A, από προσαρμογή άλλο τίποτε, μια ζωή αυτό κάναμε, προσαρμοζόμασταν. Αλλά υπάρχει διαφορά. Για να μπλέξεις το εγχώριο μπουζούκι με το εισαγώμενο συνθεσάιζερ θα πρέπει να έχεις μεγαλώσει με μπουζούκι (κοινώς να έχεις μεγαλώσει με την παράδοση και τον πολιτισμό σου). Τότε καταφέρνεις να ενσωματώσεις στον δικό σου πολιτισμό και το συνθεσάιζερ και ο,τιδήποτε. Έτσι γινόταν πάντα. Δες πως έδεσαν οι παλιοί το εισαγώμενο βιολί ή το εισαγώμενο κλαρίνο με τα παραδοσιακά όργανα. Ή πως δέσανε τα εισαγώμενα με τα ντόπια οι καλλιτέχνες της γενιάς του τριάντα. Αν όμως ο πολιτισμός σου έχει πάψει να ανανεώνεται και έχει γίνει φολκλόρ και τσολιαδάκια στο Μοναστηράκι, τότε τι να ενσωματώσεις και που; Απλά αντιγράφεις. Είναι άλλο να γράψεις ένα ελληνικό τραγούδι στο οποίο θα βάλεις ξένα στοιχεία και άλλο να γράψεις ένα αγγλικό τραγούδι (γιατί μόνο αγγλικό μπορείς να γράψεις) και να πετάξεις ένα μπουζούκι στη μέση. Είναι ακριβώς το αντίθετο. Το ένα είναι ενσωμάτωση του ξένου στο δικό σου και το άλλο πιθηκισμός του ξένου επειδή (ξ)έχασες το δικό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφή