Από τις πλατείες στις γειτονιές

Το κίνημα των πλατειών μπαίνει ήδη σε μία δεύτερη φάση. Με την γκρίνια της κάθε λογής «πρωτοπορίας» για την έλλειψη «ιδεολογίας» και «προγράμματος» στις πλατείες (υποσυνείδητη παραδοχή ότι οι ίδιες είναι ανίκανες να παίξουν ένα τέτοιο ρόλο, καθώς έχουν ήδη ενταχθεί στο υπό κατεδάφιση «σύστημα»), ο κόσμος των πλατειών καλείται να πάει ένα βήμα παραπέρα.

Το Σύνταγμα προσέφερε στους Έλληνες ένα σημείο αναφοράς για να εκδηλώσουν την «αγανάκτησή» τους, ένα μέρος για συζήτηση, πολιτικοποίηση και συμμετοχή σε συλλογικές δομές έκφρασης, δράσης και κοινωνικής χειραφέτισης. Το ζητούμενο πλέον είναι το «πνεύμα του Συντάγματος» να φτάσει σε κάθε γειτονιά και οι «αγανακτισμένοι» να παλέψουν για την έμπρακτη εφαρμογή του «πνεύματος» αυτού στην καθημερινότητά τους.

λαϊκή συνέλευση Χαλανδρίου - κάθε Πέμπτη

Ήδη το Σύνταγμα «γέννησε» 58 τοπικές συνελεύσεις σε όλη την Ελλάδα, ενώ πληθαίνουν οι τοπικές πρωτοβουλίες και κινήσεις πολιτών. Αυτές οι τοπικές πρωτοβουλίες αποτελούν ένα ποιοτικό άλμα. Εκεί εδράζεται και η επιτυχία που γνώρισε η Σπίθα του Μίκη Θεοδωράκη στα πρώτα της βήματα. Μακριά από τα «Ανάκτορα» και τα παρασκήνιά τους, τα μέλη της κίνησης –ιδιαίτερα στην επαρχία– είχαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν τοπικές επιτροπές, να γνωριστούν μεταξύ τους, να παρέμβουν στο επίπεδο της γειτονιάς τους και να φτιάξουν τοπικούς πυρήνες, πολλοί εκ των οποίων φαίνεται πως θα διαρκέσουν πολύ περισσότερο από την ίδια την Σπίθα. Η πορεία της Σπίθας μπορεί να αποτελέσει μια μικρογραφία ολόκληρης της κοινωνίας. Από την μία παράγοντες και ηγετίσκοι, δημαγωγοί και νέοι «Αντρέες», μέτωπα «εξιλέωσης» και εκλογικοί μηχανισμοί και από την άλλη ομάδες, πρωτοβουλίες και επιτροπές πολιτών που, εξερχόμενοι από την αυταπάτη της μεταπολίτευσης, αναζητούν νέους τρόπους πολιτικής έκφρασης και νέες μορφές συλλογικής εκπροσώπησης και δράσης.

η ταπεινή συνεισφορά του ξύλα πέτρες στον αισθητικό στολισμό του Συντάγματος. (Η αγανακτισμένη γιαγιά μας τίμησε δεόντως)

Στο τοπικό επίπεδο, λοιπόν, οι πρωτοβουλίες αυτές μπορούν να δώσουν τους πρώτους καρπούς. Συνελεύσεις κατοίκων, μορφές εναλλακτικής οικονομίας, πρωτοβουλίας για ζητήματα τοπικής αυτοδιοίκησης, δεσμοί και θεσμοί έμπρακτης αλληλεγγύης, προσπάθειες για διατήρηση της αξιοπρέπειας και της ανθρωπιάς, σε μία κοινωνία που βυθίζεται ολοένα στο χάος και την ανημπόρια. Και το κυριώτερο, προσωπικοί δεσμοί μεταξύ των κατοίκων κάθε γειτονιάς και συνοικίας. Πραγματικοί δεσμοί μεταξύ προσώπων, στα πλαίσια μιας οιονεί κοινότητας και όχι απλώς ευκαιριακοί δεσμοί μεταξύ συναδέλφων σε κάποια συντεχνία ή πολιτική οργάνωση. Άλλωστε, στο επίπεδο των διαπροσωπικών σχέσεων είναι –μεταξύ άλλων– που καλούμαστε να ξεπεράσουμε τον ατομισμό και τον «εκπασοκισμό» που μας κληροδότησε η μεταπολίτευση. Στην καθημερινή μας πρακτική είναι που θα αποδείξουμε ότι η συνείδηση αυτού του λαού έχει αρχίσει να αλλάζει. Και στο επίπεδο της γειτονιάς είναι που θα κληθούμε –όσο βαθαίνει η κρίση– να αναπτύξουμε δεσμούς πραγματικής αλληλεγγύης και συλλογικής υπευθυνότητας. Σε τοπικό επίπεδο είναι που ο ελληνικός λαός θα αρχίσει και πάλι να γίνεται… λαός.

Σε εποχές κοινωνικής και ηθικής εκπτώχευσης, σε εποχές που προωθείται ένας γενικευμένος πόλεμος όλων-εναντίον-όλων, η κάθε παρέα, η κάθε πολιτική συντροφιά καθίσταται –ούτε λίγο ούτε πολύ– μια πρακτική… άκρως επαναστατική!

εφημερίδα Ρήξη, τ.77, Σεπτέμβριος 2011

Πασοκειάδα 2011

Για πρώτη φορά, στο Σύνταγμα, βλέπουμε με τέτοια καθαρότητα το χάσμα που υπάρχει ανάμεσα στον ελληνικό λαό και τις ελίτ της χώρας. Από την μία άνθρωποι όλων των κοινωνικών ομάδων και τάξεων (κι ας αφρίζουν οι αριστεροί των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων), από όλους τους πολιτικούς χώρους και όλων των ιδεολογικών τάσεων και από την άλλη σύσσωμη η πολιτική ελίτ, τα κόμματα (από την Παπαρήγα μέχρι τον Μπουμπούκο), οι... πρωτοπορίες, οι ψυχανώμαλοι, τα ρετάλια του καθεστώτος, οι διανοούμενοι υπηρεσίας, τα ΜΜΕ, ο τύπος κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ...

Και στη μέση ο Γιωργάκης. Με τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο και τον Παπουτσή. Και τα ΜΑΤ. Και τους ασφαλίτες και τους μπάχαλους και κάτι παλληκάρια της ΕΘΕΛ. Και από την άλλη ο λαός. ΟΛΟΣ. και συνεχίζουμε...

καλό καλοκαίρι!

όποιος με ξαναπεί «υπερβολικό» και «κολλημένο» που δεν θέλω να υπάρχει συσκευή τηλεόρασης στο σπίτι θα τον πάρει ο διάολος και θα τον σηκώσει

η ψηφιακή αφόδευση αλιεύθηκε υπό του κυρίου Κ

περί οργής ή η δημοκρατία του μαλόξ

Σαλπάρουμε στο Σύνταγμα, με βάρκα την ελπίδα

Συνοπτικός εικονογραφημένος οδηγός για τους κινδύνους, της ναυσιπλοίας σε «αγανακτισμένες» θάλασσες

εφημερίδα Ρήξη, τ.75, Ιούνιος 2011

Αγανακτείστε ελεύθερα, κάνει καλό!

Ε, λοιπόν, έγινε! Ο λαός της φράπας (και της φάπας) σηκώθηκε από τον καναπέ. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Προς το παρόν.

Δεν είναι η πρώτη φορά – ξανάγινε στις πρώτες γενικές απεργίες, μετά το μνημόνιο, μέχρι τον περασμένο Μάιο, οπότε και η δολοφονία των υπαλλήλων της Μαρφίν, τα δακρυγόνα και το ξύλο, τα μπάχαλα και οι μολότοφ έκαναν πάλι τη δουλειά τους. Ο φετινός Μάιος, όμως, είναι διαφορετικός – δεν πατάει στη γνωστή συνταγή που αποτυγχάνει κάθε τρεις και λίγο, εδώ και τρεις δεκαετίες. «Ξυπνήσαμε», είπαν οι πρωτεργάτες και δώσανε το σύνθημα. «Κάλλιο αργά παρά ποτέ», είπαν πολλοί και έσπευσαν να γεμίσουν την πλατεία. «Απολίτικο, αλλά ενδιαφέρον», είπαν κάποιοι άλλοι, και έσπευσαν να φορέσουν τη στολή του πολιτικού επιστήμονα και να ψυχαναλύσουν το πόπολο. «Χουλιγκάνοι και φεησμπουκάδες», είπαν κάποιοι ινστρούχτορες και έσπευσαν... στον καναπέ. Λίγο παράδοξο μου φαίνεται: να σηκώνεται ο λαός από τον καναπέ, και –σαν απάντηση– να κάθεται στον καναπέ η ναρκισσιστικά αυτοανακηρυχθείσα... πρωτοπορία!

Η φετινή αποκαναπεδίαση είναι ειρηνική και ακομμάτιστη. Μαζική και διαρκής. Και εκεί έγκειται η επιτυχία της. Ο ελληνικός λαός, ένα χρόνο τώρα, συλλογικοποιείται και πολιτικοποιείται. Και αυτό είναι το σημαντικότερο και πλέον ελπιδοφόρο γεγονός, ασχέτως των πολιτικών εξελίξεων. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος, η πρωτοβουλία αυτή έχει ήδη επιτύχει: ο λαός ξαναγίνεται λαός. Και αποφάσισε να διαδηλώσει με τον τρόπο που θεωρεί αυτός σωστό: χωρίς κομματικά λάβαρα, χωρίς γηπεδικούς διαχωρισμούς «οι αποδώ και οι αποκεί» και χωρίς βία.

Οι Έλληνες δεν ψάχνουν, πλέον, αυτά που τους χωρίζουν, αλλά αυτά που τους ενώνουν. Στέκουν κριτικά απέναντι σε κόμματα και ιδεολογίες και αναζητούν ένα νέο όραμα, μια νέα πρόταση. Πρόταση που να συνθέτει όλες τις μικρές επιμέρους αλήθειες, που κρατούσαν ως τώρα εργολαβικά τα διάφορα μαγαζάκια: αληθινή και άμεση δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, αντίσταση στην υποτέλεια τραπεζών, πολυεθνικών και λοιπών επικυριάρχων, εθνική ανεξαρτησία, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Ένα όραμα συνθετικό, που έρχεται από το μέλλον.

Και στις πλάτες αυτού του κόσμου που έρχεται από το μέλλον, έχουμε τα ρετάλια του παρελθόντος να κάνουν αυτό που πάντα ήξεραν να κάνουν: μία τρύπα στο νερό. Η Αριστερά, συνεπής στην μακρά και αγωνιστική πορεία εκτός ελληνικής πραγματικότητας που έχει διαγράψει, ασχολείται με τα –κατ’αυτήν– σοβαρά ζητήματα των ημερών: την ανάγκη απουσίας ελληνικών σημαιών σε ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα (αντίφαση την οποία δεν αντιλαμβάνεται, λόγω των πολλαπλών ιδεολογικών εγκεφαλικών που έχει υποστεί), την αισθητική φύση των συνθημάτων («γηπεδικά» όπως τα χαρακτηρίζουν οι φιλόλογοι της πολιτικής ορθότητας), τις ενδυματολογικές επιλογές του κόσμου (καθώς το αριστερίστικο λάιφ στάιλ προβλέπει ειδικό ντρεσκόουντ για τις διαδηλώσεις), το διαιτολόγιο του κινήματος («διαδήλωση με μπύρες και σουβλάκια» κοροϊδεύουν οι ούλτρα-επαναστάτες, που εδώ και τριάντα χρόνια κάνουν συνεχώς διαδηλώσεις με μπύρες και σουβλάκια) κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Ορισμένοι εξ’ αυτών έφτασαν να χωρίσουν την πλατεία στα δύο: επάνω, στον δρόμο, οι χουλιγκάνοι, φασίστες, απολιτίκ γηπεδόβιοι και κάτω, στη συνέλευση, οι δημοκράτες, προοδευτικοί, συνειδητοποιημένοι. Απ’ ότι φαίνεται, για κάποιους, η ύπαρξη κάποιου ανεγκέφαλου, φασίστα, χειραγωγούμενου «άλλου» είναι απαραίτητο –ίσως και το μοναδικό– στοιχείο πολιτικού αυτοπροσδιορισμού...

Αν η Αριστερά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος» συνιστά «υποκείμενο προς αξιοποίηση», η Δεξιά θεωρεί πως ο «απολίτικος λαουτζίκος»... είναι εξ’ ορισμού δεξιός! Ίσως επειδή η Δεξιά έχει χάσει από καιρό κάθε επαφή με την πολιτική και την ιδεολογία, νομίζει πως κάθε πολίτης που διαδηλώνει χωρίς κομματική ταυτότητα είναι... δικός της. Πως μία διαδήλωση με ελληνικές σημαίες συνιστά νομιμοποίηση της μισανθρωπίας των Χρυσαυγιτών ή... γκάλοπ υπέρ του Σαμαρά!

Όλες οι ιδεολογικές, πολιτικές ή απλώς... πνευματικές αναπηρίες που συσσώρευσε η μεταπολίτευση στην πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας, βγαίνουν τώρα στο φως. Φαίνεται στην αμηχανία που επιδεικνύουν απέναντι στη μαζική και ειρηνική αυτή κινητοποίηση. Βλέπεις, χρόνια τώρα, όλοι καταδίκαζαν και κατηγορούσαν τον καναπέ, αλλά –κατά πώς φαίνεται– η κατάσταση αυτή τους βόλευε. Φώναζαν να σηκωθεί ο λαός από τον καναπέ αλλά κατά βάθος το απεύχονταν. Γιατί; Γιατί τώρα που ο λαός σηκώθηκε, αποδεικνύεται η χρεοκοπία όλων αυτών των ρεταλιών της μεταπολίτευσης. Φαίνεται ξεκάθαρα η γύμνια τους. Γι’ αυτό και όλη αυτή η απαξίωση, ο σκεπτικισμός, οι γραφικές προσπάθειες καπελώματος, ως και η ανοιχτή αντίθεση. Το «ξύπνημα» του ελληνικού λαού καθιστά όλα τα κόμματα, τα μαγαζιά και τα παραμάγαζα δεινόσαυρους. Απολιθώματα του χθες, που αδυνατούν να κατανοήσουν πως η ελληνική κοινωνία μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο, στην οποία οι ίδιοι δεν έχουν θέση...

Δεν ξέρω που θα οδηγήσει και τι μορφή θα πάρει αυτή η νέα περίοδος. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δημιουργείται μια νέα κοινωνία και είναι στο χέρι μας να γίνει καλύτερη από την τωρινή.

Το νέο γεννιέται.

Ας είμαστε εκεί.