Η κυβέρνηση του φερόμενου ως Πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, παλιού και έμπειρου κλητήρα των τραπεζών, σηματοδοτεί ένα ορόσημο στην πορεία προς την κατάργηση της πολιτικής, αλλά και ένα ορόσημο για την πορεία των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Από τις πορείες της 19ης και 20ης Οκτωβρίου και την επέτειο της 28ης, έχουμε πέσει σε πορείες-κηδείες και η κατάθλιψη έχει επιστρέψει στην ελληνική κοινωνία. Ο λαός συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα, οι τομές που πρέπει να γίνουν μεγάλες, ο αντίπαλος ισχυρός, ενώ καλείται –για πρώτη φορά, ίσως– να παλέψει μόνος του, καθώς αυτοί που θα μπορούσαν να βοηθήσουν και να στηρίξουν μια προσπάθεια να μπει φρένο στην κατρακύλα (κυρίως άνθρωποι της τέχνης και του πνεύματος) έχουν στη πλειοψηφία τους επιλέξει το απέναντι στρατόπεδο.
Κι όμως, μέσα από υπόγειες διαδρομές, ο λαός που έμεινε μόνος, που γονάτισε από τα βάρη και την κατάθλιψη, ξανασηκώνεται. Εκεί που φεύγει από το Σύνταγμα, τον βλέπεις να μαζεύεται στις γειτονιές, εκεί που αποφεύγει πολιτικούς χώρους και πρωτοβουλίες, βλέπεις να ξεφυτρώνουν νέες πρωτοβουλίες και εγχειρήματα. Εκεί που βλέπεις μια πορεία-κηδεία, εμφανίζεται μια συγκυρία, όπως η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου ή το χαράτσι της ΔΕΗ, να ταράξει τα νερά και να πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις. Το «Σύνταγμα» έκλεισε τον κύκλο του, αλλά το «πνεύμα του Συντάγματος» εξακολουθεί να υπάρχει και να δίνει πνοή σε κινήσεις και εγχειρήματα, συνελεύσεις και πρωτοβουλίες. Και αυτό το πνεύμα γονιμοποιεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας. Μια κοινωνία που προσπαθεί δειλά δειλά να ξανασταθεί στα πόδια της, με όλες τις αδυναμίες, τις αντιφάσεις, τις ανεπάρκειες, τις εμμονές, τις φοβίες και... τις υστερίες που της αφήνει ως παρακαταθήκη η θνήσκουσα Μεταπολίτευση.
Αν δούμε το ποτήρι μισοάδειο, τότε το «πνεύμα του Συντάγματος» απέτυχε στους πολιτικούς του στόχους, καθώς ο ανασχηματισμός του Ιουνίου και η κυβέρνηση του κλητήρα δείχνουν πως το καθεστώς συνεχίζει απτόητο το έργο του. Και η στάση του σκληραίνει, καθώς δεν διστάζει να «καταργήσει» την ίδια την πολιτική, διορίζοντας αυτή τη κυβέρνηση έκτρωμα. Αν δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, τότε το «πνεύμα του Συντάγματος» έριξε ήδη δύο κυβερνήσεις. Και το καθεστώς έχει μπει σε μία κρίση πρωτοφανή, αναγκαζόμενο –για να διατηρηθεί– να καταφύγει σε αυτή τη κυβέρνηση έκτρωμα, ρίχνοντας στη μάχη τις τελευταίες του εφεδρείες: τους τραπεζοϋπάλληλους και τους τηλεμαϊντανούς. Το πολιτικό προσωπικό έχει απαξιωθεί πλήρως, η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς ακυβερνησίας και ο θίασος που παριστάνει την κυβέρνηση φαίνεται έτοιμος να επιβεβαιώσει το ρητό «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού».
Η Άννα Διαμαντοπούλου, στην εκδήλωση-πρόκληση που διοργάνωσαν διάφορα εκσυγχρονιστικά σιχάματα την περασμένη Κυριακή, δήλωσε πως η διεξαγωγή εκλογών θα σήμαινε «νίκη του λαϊκισμού» και ζήτησε να δοθεί χρόνος στην κυβέρνηση του κλητήρα, η οποία θα πρέπει να κλείσει τα αυτιά της «σε όλες αυτές τις βουερές, τις θορυβώδεις και βίαιες μειοψηφίες, που είναι μπροστά μας σε κάθε προσπάθεια αλλαγής». Και ήταν όλοι εκεί να χειροκροτήσουν. Νεοφιλελεύθεροι ιδεολόγοι, σοβαροί καθηγητές, ρεαλιστές πολιτικοί, προοδευτικοί δήμαρχοι, ελευθερόφρονες ιστορικοί, μαχώμενοι δημοσιογράφοι και όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» άνθρωποι που χρησιμοποιήθηκαν από το πολιτικό σύστημα ως «προοδευτικό άλλοθι», για να περάσουν τις ιδεολογικές επιταγές του συστήματος στην κοινωνία. Οι εποχές της ευημερίας και του «είσαι ό,τι δηλώσεις» τελείωσαν και στον κοινωνικό πόλεμο που ζούμε, η εξουσία επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις της.
Η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού μοιάζει αδύνατη, αν και δεν αποκλείονται εντυπωσιακές κινήσεις: Ήδη ο Καρατζαφέρης «υπέγραψε» τον ταλαντούχο Παπα-Τσάκαλο (που αποκάλεσε τον νέο του Πρόεδρο: «Τσάβες της Μεσογείου»). Με το πολιτικό σύστημα σε πορεία αυτοκατάργησης, οι δρόμοι που διαφαίνονται είναι δύο. Ή θα οδηγηθούμε στην πλήρη κατάργηση της πολιτικής, με την εξουσία να παραδίδεται σε διάφορους τεχνοκράτες, υπαλληλίσκους και τρόφιμους του Χάρβαρντ και του Λόντον Σκουλ οφ Ικονόμικς, των διαφόρων ιδρυμάτων, συγκροτημάτων και ντενεκέδων σκέψης (θινκ-τανκς), ή θα βγουν στο προσκήνιο οι «βουερές και θορυβώδεις αυτές μειοψηφίες».
Τα διάφορα εγχειρήματα και πρωτοβουλίες που ξεπηδούν κάθε μέρα στις γειτονιές της χώρας δίνουν μια ελπίδα. Στο χέρι τους είναι να αποδείξουν ότι μπορούν να προσφέρουν στην κοινωνία εναλλακτικές λύσεις, απέναντι στην υποταγή και τον ραγιαδισμό που αντιτείνουν οι λογής λογής «σοβαροί» και «ρεαλιστές»...
εφημερίδα Ανατροπή, φ. 5, 27 Ιανουαρίου 2012
Παρακαλώ η φωτό του άνακτος Κων/νου Β΄ που σπάει τούβλα, να αναρτηθεί σε όλες τις Υπηρεσίες πλάι πλάι μαζί με τη γνωστή φωτό του Παπαντρέου Γ΄ που χασκογελά κρατώντας το παπάκι, έτσι προς συμμόρφωση και παραδειγματισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο βρήκες ατιμούτσικο!
ΑπάντησηΔιαγραφή