δικτάτορες

εφημερίδα Ρήξη, τ 72, Μάρτιος

Τελικά η φωνή του δικτάτορα είναι ίδια, σε όποια γλώσσα και να μιλάει...
Όπως είναι ίδια και η φωνή των λαών που αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους.
Η οποία απαιτεί πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία.
Και η φωνή του δικτάτορα αντηχεί τις γνωστές λέξεις: χάος... καταστροφή... ρεαλισμός... ησυχία... ηρεμία...
Στο μεταξύ όλα τα κοράκια της υφηλίου παρακολουθούν τις εξελίξεις και ετοιμάζονται να επέμβουν.
Και οι λαοί αντιδρούν. Τόσο στην εγχώρια χούντα, όσο και στην εισαγώμενη. Άλλωστε συνήθως αυτές οι δύο πάνε πακέτο.


Στην Λιβύη οι εξεγερμένοι ανεμίζουν τη Σημαία που καθιερώθηκε το 1951, όταν η Λιβύη απέκτησε την ανεξαρτησία της. (Ο Καντάφι επέβαλε την πράσινη σημαία, του Ισλάμ).
Είναι προφανές ότι οι λαοί της περιοχής αντιτίθενται τόσο στην εξάρτηση από τη Δύση, όσο και στον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Προς το παρόν χαμένοι είναι τόσο οι Αμερικάνοι, όσο και οι Ταλιμπάν.
Και στο μεταξύ, όλες αυτές τις γεωπολιτικές αλλαγές στην περιοχή καλείται να τις αντιμετωπίσει η Ελλάδα υπό... τον Τζέφρυ! Είναι προφανές ότι για άλλη μια φορά οι ελληνικές ελίτ είναι ανίκανες, όχι μόνο να λάβουν ενεργό ρόλο στα τεκταινόμενα στην περιοχή, αλλά ούτε καν να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Περιμένουν τις ειδήσεις των οκτώ και τα δελτία τύπου της αμερικάνικης πρεσβείας (ή του ΕΛΙΑΜΕΠ) για να πάρουν γραμμή...
Αλήθεια, τι θα γινόταν αν στο Αλ Τζαζίρα δούλευε ο Πρετεντέρης; Την απάντηση μας δίνει ο σκιτσογράφος Γεωργοπάλης στο καλύτερο σκίτσο που κυκλοφορεί για τα τεκταινόμενα στις αραβικές χώρες: