Ένα χρόνο πριν, στις 5 Μαίου, τρεις άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο υποκατάστημα της Μαρφίν στη Σταδίου. Ποιος έφταιγε; Οι εύκολοι στόχοι προφανείς: Οι δολοφόνοι με τις μολότοφ, η αστυνομία που ήταν απούσα, ο Βγενόπουλος που δεν φρόντισε την πυρασφάλεια και τούτο και κείνο. Φταίνε όλοι αυτοί; Ναι. Φταίνε μόνο αυτοί; Όχι. Και ποιος άλλος φταίει; Και κάπου εκεί το πράγμα ζορίζει. Εκεί θα βρούμε ένα ολόκληρο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δέχθηκε τη μολότοφ σα παιχνίδι του κάθε δεκατριάχρονου και μετέτρεψε τα μπάχαλα σε θέαμα λαϊκής κατανάλωσης. Διαμορφώθηκε ένα νοσηρό κλίμα που έδωσε την ηθική νομιμοποίηση σε δυο-τρεις, πέντε ψυχανώμαλους, που νομίζουν ότι κοινωνία και αλληλεγγύη σημαίνει να μισείς τον γείτονά σου, να πάνε και να κάψουν τρεις ανθρώπους ζωντανούς.
Έναν χρόνο μετά, η κυβέρνηση συνεχίζει να ρίχνει λάδι στη φωτιά. Η δολοφονική μανία των ΜΑΤ δεν απέδωσε τα αναμενόμενα – δεν είχε την απάντηση που θα ήθελε. Αυτή τη φορά, όμως, το χάος ήρθε από αλλού.
Ο κύκλος του αίματος συνεχίστηκε, αυτή τη φορά στις φαβέλες του κέντρου. Στις συνοικίες εκείνες που επελέγησαν να δεχθούν το κοινωνικό κόστος του μεταναστευτικού προβλήματος. Και πάλι οι υπεύθυνοι είναι προφανείς. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποδέχθηκαν πρόθυμα τον ρόλο που επιφύλαξαν οι επικυρίαρχοι για την Ελλάδα του Μολ, του Μέγκα και της Τζούλιας: ανθρώπινη χωματερή, στο επίκεντρο των διεθνών μεταναστευτικών ρευμάτων. Αποθήκη ψυχών για την στοίβαξη των συνεπειών της Αποικιοκρατίας, της διεθνούς εκμετάλλευσης, της παγκοσμιοποίησης, της «ελεύθερης μετακίνησης κεφαλαίων, προϊόντων και ανθρώπων», του «πόλεμου των πολιτισμών» ανάμεσα στη Δύση και το φονταμενταλιστικό Ισλάμ. Οι ελίτ της χώρας (μαζί με κάποιους αφελείς) έσπευσαν να δεχθούν αδιαμαρτύρητα το νέο ρόλο της Ελλάδας. Επέλεξαν τους χώρους και τις συνοικίες που θα στοιβάξουν την ανθρώπινη εξαθλίωση και το μίσος, έσπευσαν να επωφεληθούν πρώτες από την κατάρρευση των εργασιακών κεκτημένων, χειροκρότησαν πρώτες την διάλυση της κοινωνικής συνοχής του ελληνικού λαού.
Και πάλι, οι υπεύθυνοι δεν είναι μόνο αυτοί. Και πάλι ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας κοίταζε επιδεικτικά το δέντρο και όχι το δάσος. Και πάλι διαμορφώθηκε ένα νοσηρό κλίμα που έδωσε την ηθική νομιμοποίηση σε δυο-τρεις, πέντε ψυχανώμαλους, που συγχέουν τον πατριωτισμό με τα ιδρωμένα και γεροδεμένα αγόρια των χολλυγουντιανών υπερπαραγωγών, να αρχίσουν τα κυνηγητά, τα μαχαιρώματα, το αίμα.
Ναι, σε όλες τις περιπτώσεις ο ελληνικός λαός είναι το θύμα – αυτός αιμορραγεί διαρκώς στο κέντρο, πότε από την κρατική καταστολή, πότε από τις οργανωμένες συμμορίες, πότε από τους αυτόκλητους σωτήρες, πότε από τον κάθε πεινασμένο ή σταυροφόρο του Ισλάμ. Η αναγνώριση αυτή, όπως και η απόδοση των ευθυνών, είναι απαραίτητη, αλλά όχι επαρκής.
Ας μην μακρηγορώ. Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξαναγίνει λαός. Και όποιος νομίζει ότι κατέχει την αλήθεια – αυτός και άλλοι πέντε – να κάτσει να την ξανασκεφτεί. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο. Αλλιώς οι τελευταίες μέρες μας δείχνουν που πάει το πράγμα: Σε έναν πόλεμο όλων εναντίον όλων. Μια ανθρωποσφαγή που θα μας περιλάβει όλους – όλους, εκτός από αυτούς που πρέπει. Αυτοί είναι για άλλη μια φορά στο απυρόβλητο: κοιτάνε από μακρυά μια χώρα να καταστρέφεται. Δεν αρκεί, λοιπόν, να βρίζουμε την κυβέρνηση και το σύστημα και τους μπατσοιμουνιά. Δεν αρκεί η κριτική – χρειάζεται και αυτοκριτική. Ζόρικο πράγμα, αλλά απαραίτητο.
Κοινωνία, λαός, πατρίδα, ελευθερία, αγώνας . . . Έχουμε αρκετές έννοιες που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε. Και πολύ λίγο χρόνο. Εμπρός.
Στον πόλεμο που μας στήσανε πρέπει να αρνηθούμε να πάρουμε μέρος.
Την ζούγκλα διαδέχεται η έρημος.
Ας θαψουμε επιτελους αυτη τη χωρα
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ας ξεκινησουμε απ την αρχη.
Δεν παει αλλο πια!
ΕΛΕΟΣ!
μπραβο νικολα, εξαιρετικο κειμενο.
η αλλαγη θα ξεκινησει απο μεσα μας!
Από τις (ωραίες) σκέψεις σου σταματώ περισσότερο την επιτακτική ανάγκη για ξεκαθάρισμα και επαναπροσδιορισμό ορισμένων βασικών εννοιών. Αυτό σίγουρα δεν θα γίνει με πρωτοβουλία των κάλπικων αστέρων (είθε να τους ρουφήξει η πιο μαύρη τρύπα της πιο βαθιάς λήθης) του πολιτικο-τηλεοπτικού στερεώματός μας. Αλλά μέσα από ποιά κανάλια μπορεί να έρθει μια νέα «διαφώτιση» (με τους όρους του 21ου αιώνα) προς το λαό;
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ/Σ οι τρεις τελευταίοι πίνακες του Τ.Cole με θέμα την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μου φάνηκαν κομμάτι υπερβολικά διδακτικοί και ρομαντικοί για την εποχή μας. ΄Ασε που από μια κυνική πλευρά μπορεί να υποστηρίξει κανείς ότι και η έρημος έχει ζωή.
Ράνσιντ, η χώρα είμαστε εμείς. αν αλλάξουμε εμείς, αλλάζει και η χώρα. Αν θες τώρα να θάψουμε ντε και καλά κάποιον, έχω κάποιους τύπους υπόψιν μου. αλλά θέλουμε γεωτρύπανο για να χωρέσουν όλοι, με το φτυάρι θα γεράσουμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣόλιντ, στη πολιτική και κοινωνική έρημο επιβιώνουν μόνο οι σκορπιοί - δεν είναι και η καλύτερη παρέα,ε; :-)
Μπράβο Νικόλα, προσυπογράφω κάθε λέξη- ειδικά αυτό το περί "αυτοκριτικής". Οι απαντήσεις είναι προφανείς, φτάνει να θελήσουμε να υπερβούμε τον αυτισμό μας. Δεν είμαι βέβαιη, όμως, ότι μας παίρνει ο χρόνος, όπως δεν είμαι βέβαιη ότι είμαστε -όλοι- σε θέση να το κάνουμε και εξηγούμαι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Σάββατο βρέθηκα για καφέ στην πλατεία Βικτωρίας. Μετά το κυνηγητό και το βρισίδι σε βάρος μερικών μελαμψών μεταναστών, ακολούθησε το "ντου" από καμιά 50αριά "μπάχαλους" που σε χρόνο d-t βρέθηκαν στην πλατεία με ρόπαλα και μολότωφ.
Κι εμείς, αμέτοχοι θεατές. Πραγματικά δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα περισταλεί τόσο συσσωρευμένο μίσος...
Καλησπέρα Νικόλα. Ωραίο κείμενο, αληθινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς κάτοικος του κέντρου (Πατήσια) με δυο μικρά παιδιά που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν, με μια γυναίκα που τρέμει όταν γυρίζει αργά το απόγευμα απ΄τη δουλειά, και με μένα που επιστρέφοντας αργά απ' την εφημερίδα, είμαι με τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση μη φάω καμιά μαχαιριά πισώπλατη (δεν υπερβάλω), που περνάω όσο πιο απαρατήρητος γίνεται από ομάδες μεθυσμένων μαύρων που κατουράνε καταμεσίς στο δρόμο ή πάνω σ΄αυτοκίνητα, μελαγχολώ αφόρητα. Κι αυτή η μελαγχολία γίνεται κόμπος κι αγανάκτηση όταν ξέρω ότι τα ανθρωπάρια που παίζουν τους κυβερνήτες δεν είναι σε θέση να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα, όχι να λύσουν ένα τόσο (όπως το άφησαν κι εξελίχθηκε) πολύπλοκο θέμα. Λυπάμαι. Φταίμε κι εμείς. Πολύ ! Καλό βράδυ.
η μελαγχολία γίνεται αγανάκτηση, αλλά όταν δεν φαίνεται διέξοδος, η αγανάκτηση ξαναγίνεται μελαγχολία...
ΑπάντησηΔιαγραφήτην καλημέρα μου
Όβις, οι παλαιότεροι λέγανε «σικάγο γίναμε». Πλέον θα λέμε «Γιοχάνεσμπουργκ γίναμε»...
Και μετά ? Τι θα γίνει μετά ? Ως πότε ?
ΑπάντησηΔιαγραφή(ΠΡΟΣΟΧΗ: ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΕΝΤΟΝΙ)
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον περισσότερο θα έπρεπε να μας απασχολεί το τώρα.
Για μένα τίθεται ένα τεράστιο ζήτημα ήθους και αρχών. Είναι εμφανές σε όλους ότι η κοινωνία μας έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, κάτι που σε ατομικό επίπεδο μοιάζει αδικαιολόγητο αλλά σε συλλογικό μπορεί να εντοπίσει κανείς με ντετερμινιστική ακρίβεια τα πως και τα γιατί. Το παιχνίδι όμως παίζεται σε άλλο γήπεδο.
Στα αριστερά της διαδρομής βλέπει κανείς ένα σωρό μαγαζάκια, διαχειριζόμενα από πεφωτισμένους σωτήρες οι οποίοι, παρά τον ειλικρινή κόπο που καταβάλουν, αναλώνονται στο να πνίγουν ο ένας τη φωνή του άλλου. Ντελάληδες ενός ευγενούς οράματος με μάτια βουτηγμένα στην απελπισία και την αγανάκτηση. Τελικά το μόνο που μένει είναι η χάβρα.
Στα δεξιά μια τεράστια οθόνη προσφέρει λύσεις μέσω Τελεζάππεινγκ και μια ευχάριστη βόλτα στη φιλελεύθερη αγορά με το Καγιέν. Από τα παράθυρα μπορείς να δεις τους προφήτες πάνω στα κασόνια, να διαλαλούν τις ελαφρύτερες και από τον αέρα ιδέες τους. Που και που οι προβολείς του αυτοκινήτου φωτίζουν τα -όχι και τόσο - απόμερα σοκάκια με τους εξαθλιωμένους αλλόθρησκους να συνωστίζονται στις αποβάθρες της Νέας Σμύρνης. Θα φτάσουμε όμως πάνω στην ώρα για τα τοπικά "Πογκρόμεια 2011", ένα υπερθέαμα προσφορά της κόκα κόλα και του μπουμπούκου. Ένα σπορ για αρίους και εκλεκτούς.
Και πέρα από το χείλος του γκρεμού ανατέλλει ο πράσινος ήλιος... Ένα συνοθύλευμα τρομοκρατών - μάνατζερ έτοιμων και πρόθυμων για όλα. Εδώ ισορροπεί και η τραμπάλα του συστήματος. Στη μία άκρη, με τα πόδια να κρέμονται στο κενό, μία ολόκληρη χώρα και στην άλλη, πάνω σε στέρεο έδαφος, κάθεται μισός τόνος πάγκαλου. Δε θα αργήσει όμως να έρθει η ώρα που η κοιλιά του κήτους θα γουργουρίσει λαίμαργα και αυτό θα σηκωθεί από τη θέση του να πάρει ένα σνακ.
Και μετά απορούμε...
Το δίλημμα όμως που τίθεται δεν είναι το παραπάνω. Τα γεγονότα που βιώνουμε αναδεικνύουν ένα βασικότερο ζήτημα. Αυτό της απώλειας ηθικής. Εύκολα ξεστομίζονται (και δε βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω) πύρινα λόγια μένους και εκδίκησης. Η όλη συζήτηση όμως πρέπει να επικεντρωθεί στο πως θα μπορέσουμε να επιλέξουμε το δίκαιο έναντι της μολότοφ. Πως θα πείσουμε την κοινωνία και τους εαυτούς μας ότι θεσμοί όπως η οικογένεια, η δικαιοσύνη και η δημοκρατία αποτελούν τη μόνη διέξοδο. Καλοί εμείς, κακοί αυτοί, αλλά φταίμε. Και φταίμε στο ότι ξεχάσαμε αυτά που έχουν σημασία. Τις τροτσκιστολενινομαρξολογίες τις ακούμε μόνο εμείς. Σώνει...
Σε καμία περίπτωση δε θέλω να εξισώσω όλη την πολιτική σκηνή της χώρας και σίγουρα το μερίδιο της ευθύνης δεν αναλογεί το ίδιο σε όλους. Ούτε θέλω να υποστηρίξω ότι η πολιτική δράση - συνείδηση είναι τίποτα λιγότερο από απολύτως απαραίτητη για την εξέλιξη της κοινωνίας. Μυαλά πρέπει να αλλάξουμε...
Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να θυμηθούμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Και οι πολιτικές έπονται...
Συμφωνώ απόλυτα με τον Νικόλα (παράξενο...)
Πάπι
Τα τρία ποδάρια του σκαμνιού που λέγεται Μεταπολίτευση (Ψωμί–Παιδεία– Ελευθερία) ροκανίστηκαν δεόντως από τους καθήμενους επ΄αυτών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο Ψωμί μετεξελίχθηκε σε παντεσπάνι για τους ολίγιστους. Για το πόπολο έγινε το όνειρο μιας αρπαχτής, μιας μεζονέτας, ενός 4Χ4.
Η Παιδεία εκφυλίστηκε σε γενικευμένη ημι-αμορφωσιά και σε πολιτικό παραμάγαζο των κομμάτων.
Η ανανήψασα Ελευθερία –αφού λούστηκε τελετουργικά στο αίμα της Κύπρου- ξεμυαλίστηκε και τέλος ξέπεσε ως τριτοκλασάτη ερωμένη στη χλιδάτη κλίνη της Εσπερίας.
Φοβάμαι πως και τα τρία ποδάρια του σκαμνιού ήταν εξαρχής υπονομευμένα ή έστω αδύναμα για το φορτίο που πήγαν να σηκώσουν. Συμφωνώ με τον/την Πάπι για το σημερινό «ηθικό έλειμμα». Ηθική κατάπτωση είναι η απομάκρυνση από τις βασικές αρχές του κατ΄ουσίαν Δικαίου, σε όλες του τις εκφάνσεις (στο νόμο, στην προσωπική ζωή, στις μεταξύ μας σχέσεις).
Ίσως ολόκληρο το οικοδόμημα της μεταπολίτευσης ξεστράτισε γιατί δεν είχε εξαρχής ξεκάθαρη δικαιακή βάση: θεμελιώθηκε όχι τόσο πάνω σε μια σαρωτική νίκη (παλλαϊκή όπως θέλουν να πιστεύουμε) αλλά περισσότερο πάνω σε μία πολύ συγκεκριμένη στρατιωτική ήττα και αναδίπλωση (την οποία θέλουν να ξεχνάμε). Ίσως πάλι να ήταν μια καλή και βολική ιστορική συγκυρία όπου η λαχτάρα για μικροαστική ευμάρια συνέπλευσε με την πολιτική αβελτηρία. Τα λαμόγια στο τέλος καπέλωσαν με ευκολία κάθε τι καλό.
[Προσοχή - σεντόνι στο σεντόνι]
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάπι καλώς ήλθες στο τσαρδί μας!
Βλέπεις πως, όταν πιάνουμε τα πράματα στη βάση τους, και αναζητάμε την ουσία, είναι πιο εύκολο να συμφωνήσουμε :-)
Η απώλεια την ηθικής, που θέτεις, είναι το βασικό πρόβλημα και παράλληλα το ζητούμενο για να μπορέσουμε να κάνουμε το οτιδήποτε. Οι ελίτ της χώρας είχαν ανέκαθεν τα χαρακτηριστικά που βλέπουμε σήμερα και κράζουμε. Ανήθικοι με όλοι τη σημασία της λέξης -ατομική, κοινωνική και πολιτική- έχουν αυτή τη συμπεριφορά εδώ και δεκαετίες.
Αν έκανε κάτι η μεταπολίτευση -η εικοσαετής κυριαρχία του Πασόκ- ήταν να διοχετεύσει την ανηθικότητα αυτή στο σύνολο του λαού. Πλέον ο ατομισμός, η αδιαφορία, το βόλεμα, η απάτη έγιναν ηθικές «αξίες» σε όλα τα στρώματα του λαού. Το Πασόκ, ουσιαστικά, κοινωνικοποίησε την ανηθικότητα... Και βλέπουμε αυτές τις «αξίες» -κυρίως τον ατομισμό- να κατατρώνε ακόμα και τους χώρους εκείνους που προσπαθούν να αρθρώσουν έναν αντίλογο στη κατηφόρα - εκεί έρχεται και η αυτοκριτική.
Πολύ απλά ο ελληνικός λαός έπαψε να είναι λαός.
Και τώρα που οι επικυρίαρχοι αποφάσισαν να μας ξεπουλήσουν ξυπνάμε από το λήθαργο και προσπαθούμε να αντιδράσουμε. Και αντιδράμε κουβαλώντας παράλληλα και τις «αξίες» αυτές... Γιαυτό και οι πρώτες αντιδράσεις στο μνημόνιο είναι τελείως υστερικές, ατομικές και αναποτελεσματικές. Διότι για να γίνει και εδώ η «πλατεία Ταχρίρ» θα πρέπει να ξαναβρούμε όλα αυτά που δώσαμε τα προηγούμενα χρόνια: να ξαναγίνουμε λαός. Αλλιώς μας περιμένει ο εμφύλιος.
Σόλιντ, το θέτεις πολύ ξεκάθαρα, στο τέλος. Κανείς δεν επαναστατεί για τη χαμένη του μικροαστική ευμάρεια. Δεν είναι υλικό επανάστασης η χαμένη μερσεντές και οι δόσεις της πλάσμα τηλεόρασης που δεν βγαίνουν. Άλλη πάστα έχουν οι λαοί που επαναστατούν.
Όπως έχει γράψει και ο φίλος Αντώνης Ανδρουλιδάκης: «Σ’ αυτήν την επανάσταση δεν μπαίνεις για να κερδίσεις, μα για να χάσεις, αν με εννοείς»...