Σύ.Φιλ.Α.

Που είναι ο Σύριζα, οέο;

Περίεργο το φαινόμενο, η κοινωνία να καταρρέει, η οικονομία να διαλύεται, η χώρα να γίνεται έρμαιο των τραπεζών, ο λαός να εξοργίζεται, η απελπισία να φουντώνει και η Αριστερά να… πατώνει!

Μα πως; Αυτοί οι υπερεπαναστάτες; αυτοί οι υπερευαίσθητοι; Αντί να εκτιναχθούν στα ύψη και να βγουν μπροστάρηδες στους λαϊκούς αγώνες που φαντασιώνονται, βρίσκονται ένα βήμα πριν τη διάλυση!

Ε, μεταξύ μας, είναι λογικό. Πως είναι δυνατόν να εκπροσωπήσει τον λαό ένας χώρος που μισεί, απεχθάνεται, χλευάζει, πρώτα και κύρια, αυτόν τον ίδιο το λαό; Τι περιμένανε, δηλαδή, όλοι αυτοί οι φραγκοπασαλειμένοι πεπολυπολιτισμένοι εστέτ αργόσχολοι; Ότι με την κρίση, ο ελληνικός λαός, που τόσο σιχαίνονται, ο άξεστος, χωριάτης, απολίτιστος, Ελληνάρας, θα στραφεί σε αυτούς;

Αλέξης Τσίπρας, συνεχίζοντας την παράδοση των life style ηγετών-βιτρίνα του φιλελευθερισμού (από τον Ρόναλντ Ρήγκαν, μέχρι την Σεγκολέν Ρουαγιάλ και την… Τσιτσιολίνα). Εδώ από παλιά συνέντευξή του στο Schooligans, το περιοδικό του οργανισμού Λαμπράκη, για την προώθηση του νεανικού ναρκισσισμού και αυτισμού.

Ίσα ίσα, είναι τα πρώτα θύματα της κρίσης. Γιατί παύουν, πλέον, να έχουν πέραση οι ιδεοληψίες τους. Και φαίνεται, ξεκάθαρα, ότι όλα τα ιδεολογήματα που υπηρετούσε αυτός ο χώρος, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η ιδεολογική επικάλυψη του οικονομικού συστήματος που φέρνει τη χώρα στη διάλυση.:

Παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμός.

Η ελεύθερη αγορά και η ελευθερία μετακίνησης (εκούσιας ή βίαιης) εργατικού δυναμικού, προϋποθέτει και την αντίστοιχη κουλτούρα. Της «ανοχής», των «ανοιχτών συνόρων», του «παγκόσμιου χωριού». Θέλει ανθρώπους χωρίς ρίζες, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς καμία απολύτως ταυτότητα. Ανέστιους κοσμοπολίτες εαυτούληδες. Η υποταγή του έθνους-κράτους σε υπερεθνικούς οργανισμούς (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ, ΕΕ, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ) χρειάζεται τις ανάλογες Μ.Κ.Ο. (Μη Κοινωφελείς Οργανώσεις) και τα σύγχρονα δόγματα του υστερικού «αντιεθνικισμού» και του υποκριτικού «αντιρατσισμού». Η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και ο «εξαμερικανισμός» της χώρας απαιτεί μία πνευματική ελίτ απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα της πεφωτισμένης Δύσης. Μία ελίτ που αγνοεί, και γι’αυτό και σιχαίνεται, οτιδήποτε ελληνικό. Οτιδήποτε ντόπιο. Που αντιλαμβάνεται τον όρο πατρίδα είτε ως δείγμα φασιστικής νοοτροπίας, είτε ως ένα έθνικ, φολκλορικό ντεκόρ, του στυλ «οι κουζίνες των λαώνε».

Το σούργελο Γρηγόρης Ψαριανός, στη Ferrari του. Χαρακτηριστικός τύπος ντενεκέ της σύγχρονης Αριστεράς. Ο άνθρωπος που έγινε βουλευτής με μοναδικό του προσόν, το ότι έβγαινε στο ραδιόφωνο και μιλούσε σα δωδεκάχρονο που έμαθε τις πρώτες του κακές λεξούλες…

Γι’αυτό και βλέπεις ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, τύπου Μάνου και Ανδριανόπουλου, να συνομιλούν τόσο εύκολα με την «ριζοσπαστική» Αριστερά.

Και αμερικανολάγνους «διανοούμενους», τύπου Μίχα ή Δήμου, να βρίσκουν καταφύγιο στον χώρο αυτό. Το κομματίδιο-θινκτανκ «Δράση» είναι ενδεικτικό της συμπόρευσης αυτής, μιας και συγκεντρώνει αρκετά μπουμπούκια του αριστεροδεξιού νεοφιλελεύθερου προοδευτισμού…

Έτσι διαμορφώνονται οι δύο πόλοι του συστήματος, σοφά διαχωρισμένοι, ώστε να ανταποκρίνονται στις ευαισθησίες των πολιτών, εθνικές οι μεν, κοινωνικές οι δε, και παράλληλα να διατηρούν την ψευδαίσθηση της «επιλογής» και της «δημοκρατίας». Από τη μία η «συντηρητική» Δεξιά, να υπηρετεί το οικονομικό σύστημα, βδελυσσόμενη, παράλληλα, την ιδεολογία του. Και από την άλλη η «προοδευτική» Αριστερά, να υπηρετεί την ιδεολογία αυτή, βδελυσσόμενη, παράλληλα, το οικονομικό σύστημα που την δημιουργεί… Ιδανικός συνδυασμός για έναν τεχνητό διχασμό της κοινωνίας.

Γι’αυτό και το Πασόκ είναι ο απόλυτος εκπρόσωπος του συστήματος αυτού. Γιατί συνδυάζει και τα δύο. Φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και πολυπολιτισμός πακέτο!

2 σε 1!

Ο εφιάλτης κάθε πολιτισμένου, ευαισθητούλη αναρχοαριστερού: Ένα μάτσο άξεστοι άντρες, ιθαγενείς χωριάτες, να παρελαύνουν φορώντας στρατιωτικά ρούχα και κρατώντας όπλα και τη σημαία της πατρίδας τους.

Μα, θα μου πεις, αν τους βγάλεις αυτούς, τι θα μείνει; Οι νοσταλγοί του Στάλιν, από τη μία, και της Χούντας, από την άλλη; Η μόνη απάντηση στον φιλελευθερισμό, δηλαδή, είναι ο ολοκληρωτισμός; Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα; Ναι, έτσι είναι. Γι’ αυτό και η οργή του κόσμου δεν μπορεί να εκφραστεί μέσα από κάποιο πολιτικό χώρο. Βλέπουμε με τρόμο και οργή το σύστημα να δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο και, παράλληλα, απογοητευόμαστε όταν αντικρίζουμε τις εναλλακτικές λύσεις. Γιατί είναι όλοι τους ξοφλημένοι.

Υπάρχει διέξοδος; Ναι, υπάρχει. Και θα φανεί πιο καθαρά, όσο περνάει ο καιρός και τα κατεστημένα ιδεολογήματα, της μίας ή της άλλης πλευράς, θα καταρρέουν. Όσο βαθαίνει η κρίση και η απογοήτευση θα αρχίσουμε και πάλι να πιάνουμε το πραγματικό νόημα των λέξεων «Λαός» και «Πατρίδα». Και θα κληθούμε να επιλέξουμε δρόμο. Ή θα ακολουθήσουμε το δρόμο του ατομισμού και του μηδενισμού, του μίσους και του συμφέροντος, οπότε θα οδηγηθούμε σε έναν πόλεμο «όλων εναντίον όλων», σε έναν κοινωνικό εμφύλιο –τελευταία ελπίδα επιβίωσης του συστήματος. Ή θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της παράδοσής μας, της αντίστασης και της αλληλεγγύης, του πατριωτισμού και της αξιοπρέπειας, οπότε και θα μπορέσουμε, επιτέλους, να φτιάξουμε κάτι καινούριο. Κάτι δικό μας. Κάτι σωστό.

Ρομαντισμός;

Ναι!

«Όσο είν' ό κλέφτης ζωντανός, πασά δέν προσκυνάει
κι άν πέσει το κεφάλι του, δεν μπαίνει στο ταγάρι.
Το παίρνουν οι σταυραετοί να θρέψουν τα παιδιά τους
να κάνουν πήχυ το φτερό και πιθαμή το νύχι.»