το σίχαμα

Βάσει των τελευταίων πορισμάτων των επιστημονικών ερευνών, οι ειδικοί συμφωνούν πως, απ’ όλα τα ζώα της Βουλής, το πλέον σιχαμένο είναι ο Πάγκαλος. Γι’ αυτό και κάθε φορά που σκούζει και πετάει τις εξυπνάδες του, επισύρει την κατακραυγή. Ας σκύψουμε λίγο στο θέμα και ας δούμε τις κοινωνιολογικές και ψυχολογικές συνιστώσες του φαινομένου. Τα βασικά χαρακτηρολογικά στοιχεία που αναδεικνύουν το σίχαμα «Πάγκαλος» μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

ξεπούλησα τη χώρα μου...

α) Κυνικότητα. Το μεγάλο «προσόν» του! «Ο Πάγκαλος τα λέει έξω από τα δόντια!» Ναι, βέβαια. Είναι ειλικρινής –ή μήπως αναίσθητος; Μήπως οι «κακοί» στις ταινίες, που κομπάζουν για τα κατορθώματά τους, είναι ειλικρινείς; Ας εξετάσουμε την περίφημη παραδοχή του «Ρωτάνε που πήγαν τα λεφτά. Μαζί τα φάγαμε, τόσα χρόνια που σας διορίζαμε». Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Ότι οι πολίτες είναι υπεύθυνοι και καλά θα κάνουν να το βουλώσουν. Μόνο που δεν είπε να ζητήσουμε συγγνώμη από τους πολιτικού που παίρνουν μίζες και λαδώνονται… Και βέβαια, ούτε λόγος για την «ταμπακιέρα». Για την οικονομική πολιτική, τις τράπεζες, τις πάσης φύσεως Siemens, τις πάσης φύσεως Goldman Sachs, την ελεύθερη αγορά κλπ κλπ…

...έφαγα...έφαγα...έφαγα...

β) Αυταρέσκεια. Βλέπεις, κάθε φορά που «λέει τα πράγματα με το όνομά τους», δεν κάνει το κόπο να το συνδυάσει και με λίγη αυτοκριτική. Δεν μετανοιώνει, ίσα ίσα το χαίρεται. Όταν είπε «μαζί τα φάγαμε», δεν το είπε απολογητικά. Δεν απολογήθηκε για τον εαυτό του και το συνάφι του. Απλά μοίρασε την ευθύνη του στον λαό. Και το θεωρεί και κατόρθωμα… Το τελευταίο στάδιο αποκτήνωσης της εξουσίας. Καμία αίσθηση ευθύνης, ενοχής, ντροπής. Έχει την εξουσία και τη δύναμη να κάνει ό,τι θέλει. Και το χαίρεται. Και δεν ντρέπεται να το παραδεχθεί. Δεν μπαίνει καν στο κόπο να το κρύψει. Χέστηκε.

...ήμουν το γιουσουφάκι Αμερικανών κι Ευρωπαίων...

γ) Θρασύδειλος. Λάβρος κατά πάντων. Από τις εποχές που δημιουργούσε διπλωματικά επεισόδια με τα νταηλίκια του, μέχρι σήμερα, που εκτοξεύει απειλές όποτε αισθανθεί ότι απειλείται το τσιφλίκι του. Μεγάλα λόγια, σκληρά, χαρακτηρισμοί, αφορισμοί. Και από έργα; Φυσικά τίποτε. Η πολιτική του σταδιοδρομία είναι αυτή ενός πειθήνιου υπαλληλάκου. Που κάνει ότι του πει το αφεντικό, το κόμμα, η πρεσβεία. Σφογγοκωλάριος του ενός και του άλλου. Αλλά στα λόγια… Ποιος άκουσε τον Πάγκαλο και δεν τον φοβήθηκε!

...να' παιρνε κι ο αέρας εκείνες τις σημαίες...

δ) Στον κόσμο του. Γενικευμένο φαινόμενο της εποχής. Οι άνθρωποι που κυβερνάνε αγνοούνε παντελώς τον λαό που κυβερνάνε. Δεν τον βλέπουν, δεν τον ξέρουν, δεν τους νοιάζει. Από παιδιά μεγαλώνουν και ζούνε σε έναν άλλο κόσμο, δικό τους, θυμίζοντας ολίγον από Αντουανέτα και «παντεσπάνι». Όταν λέει «μαζί τα φάγαμε», είναι προφανές ότι δεν απευθύνεται στον άνεργο, ή το γκαρσόνι, ή τον υπάλληλο του 10ωρου και των 600 ευρώ. Είναι προφανές ότι απευθύνεται στον κύκλο του, στους ανθρώπου που συναναστρέφεται, στο Κολωνάκι και την Κηφισιά, τους μόνους ανθρώπους που γνωρίζει και έρχεται σε επαφή. Με λίγα λόγια τα υπόλοιπα σιχάματα με τα οποία συναγελάζεται…

...κι' αυτοί οι μ****ες ακόμη να με λυντσάρουν!!

στην υγειά σας κορόιδα!

Σίγουρα τέτοια στοιχεία εμφανίζονται και σε άλλους πολιτικούς. Κανείς όμως δεν τα έχει όλα μαζί, στον βαθμό και την ένταση ενός Πάγκαλου. Άλλος κρύβεται, άλλος σιωπά, άλλος προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, άλλος είναι απλά καθυστερημένος. Μόνον ο Πάγκαλος δείχνει τέτοιο σαδισμό. Είναι δεδομένο ότι τέτοια συμπεριφορά εμφανίζουν μόνον άνθρωποι ψυχανώμαλοι. Ο Πάγκαλος θα μπορούσε, με τα καμώματά του, να γεμίσει ολόκληρα συνέδρια ψυχολογίας. Αν δεν ήταν πολιτικός θα λέγαμε ότι είναι χαρακτηριστική περίπτωση δυστυχισμένου και κομπλεξικού ανθρώπου, παράδειγμα προς αποφυγήν. Θα λέγαμε ότι είναι, πρώτα απ’όλα, για λύπηση. Αλλά δεν είναι για λύπηση. Γιατί κυβερνάει…