ξύλα πέτρες και τσαλιά καμμένα, ήτοι σκίτσα, σκέψεις και σχόλια του Νικόλα

22 Μαρ 2011

φουστανελάδες και νεογενίτσαροι



το δεύτερο μέρος του άρθρου «μπερθ οφ α νέισιον», στο Άρδην που κυκλοφορεί




6 σχόλια:

  1. Ο Δασκαλάκος23 Μαρ 2011, 4:14:00 μ.μ.

    Μιά άλλη πτυχη του μαλακουργήματος αυτού του ΕΛΙΑΜΕΠ-ΣΚΑΙ είναι αυτή της κονόμας.

    Είναι δυνατόν να πωλείται αυτή η "ιστορία" στα 6.5 ευρώ για μια πραγματικά άθλια ποιοτικά έκδοση;

    Ήθελα να ήξερα πως πάει απο πωλήσεις, ξέρει κανείς;
    Έτσι για να υπολογίσουμε ποσοστά ανεγκεφάλων κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δασκαλάκε,

    Μην έχεις καμία αμφιβολία πως εκτός από αφελείς ανθρώπους που δεν έχουν ακούσει ποτέ τι είναι το ΕΛΙΑΜΕΠ, η συγκεκριμένη σειρά βιβλίων είναι ανάρπαστη σε ψηφοφόρους συγκεκριμένων κομμάτων, όπως επίσης είναι και το καλύτερο δώρο του Αλβανού πατέρα στον γιο του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Aaaaχχχχχ ! Το Νέϊσον το θέλω με "αι" - Ναιϊσον !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. για τους φανατικούς γίνεται και καρ-ναίισιον!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Bρίσκω τις αφηγήσεις, αναλύσεις και επιχειρήματολογίες των ιστορικών εξαιρετικά ενδιαφέρουσες μεν, ψυχρές δε. Πως να δώσεις τον παλμό και τη δυναμική μιας (οποιασδήποτε) ιστορικής περιόδου υπερσυμπυκνώνοντας την σε ένα βιβλίο; Είναι σα να ανατέμνεις ιατρικά ένα ανθρώπινο κουφάρι προκειμένου να μάθεις κάτι για τα συναισθήματα εκείνου του ανθρώπου στον οποίο αυτό κάποτε ανήκε. Μάταιος κόπος. Το πολύ να πάρεις αναλυτικές πληροφορίες για το πεπτικό του σύστημα και ίσως για τις εν ζωή καταχρήσεις του.

    Φυσικά υπάρχει ο βιωματικός τρόπος μετάδοσης της ιστορίας από γενιά σε γενιά, μέσα από τις αναμνήσεις, τους θρύλους και τα τραγούδια. Κοινώς την παράδοση. Αυτή είναι που μπορεί να δώσει πνοή και νόημα στα ξερά ιστοριογραφικά κείμενα. Χωρίς αυτήν η ανάγνωση της ιστορίας π.χ της νήσου Κύπρου θα ήταν ένα και το αυτό με την ψυχωφελή ανάγνωση της ιστορίας της νήσου Κελέβης. Ή ακόμα χειρότερα, η απάρνησή της σου επιτρέπει να μεταμφιέσεις την ανθρωποσφαγή στην προκυμαία της Σμύρνης σε απλό συνωστισμό (πολύ σικ φράση, ομολογώ).

    Είναι εκ του πονηρού ο παραμερισμός του συναισθήματος και της παράδοσης σε πολλές από τις σύγχρονες ιστορικές αφηγήσεις, ειδικά σε αυτές που απευθύνονται σε πλατύτερο κοινό. Μέσα από τα ιστορικά βίβλία που κατά καιρούς διαβάζω, η μεταμοντέρνα υπέρ-αναλυτική αναψηλάφηση των πλευρών του ιστορικογεωπολιτικού μαχαλά μας συχνά καταλήγει σε αβάσταχτη πίεση στα παΐδια μου. Ενίοτε δε -η ακαδημαϊκό ένδυμα περιβεβλημένη- προπαγάνδα της γίνεται αναίσχυντη. Takke düştü kel göründü – έπεσε ο σκούφος και φάνηκε η φαλάκρα, after all.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. η μεταμοντέρνα αναψηλάφιση, μόνο αναψηλάφιση δεν είναι... μάλλον χούφτωμα κανονικό είναι! (να θυμηθούμε και τον Παπαγιανόπουλο: χούφτωσ΄την, χούφτωσ΄την!)
    πάντως είναι προφανές ότι η παράδοση ενός λαού μπορεί να πει πολλά, εκεί που η ακαδημαϊκή λογιοσύνη ζορίζεται. Μια ματιά στα δημοτικά τραγούδια, τους θρήνους και τα μοιρολόγια, μπορεί να μας πει πολλά για την Τουρκοκρατία και την σκλαβιά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή